1 Φεβρουαρίου 2015

ΙΜΙΑ 19 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ… Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται…




Συγκινητικές στιγμές στο μνημόσυνο του ήρωα Βλαχάκου  σήμερα στον Πειραιά.»
Τότε όταν μου έφεραν νεκρό τον αδελφό μου, μόνο ο Βασίλης ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ βρέθηκε στο πλευρό μου!...


Ο αδερφός του ήρωα κ. Νίκος Βλαχάκος στην ομιλία του, επεσήμανε:
«Πριν τρεις ημέρες κήδεψε η Πατρίδα μας, με τιμές ηρώων δύο εξαίρετους αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας, δύο πιλότους του ελληνικού σμήνους  «top gun». Πριν εννέα χρόνια ο σμηναγός Ηλιάκης έπεσε ηρωικά υπερασπιζόμενος και αυτός τον ελληνικό εναέριο χώρο μας. Άραγε αυτά τα παλικάρια είναι «αντιπαραγωγικά»; Είναι κάποιοι «αντιπαραγωγικοί» δημόσιοι υπάλληλοι όπως ειπώθηκε, όπως αυτοί «οι αντιπαραγωγικοί» ήρωες των Ιμίων; Πόσο αντιπαραγωγικοί μπορεί να είναι αυτοί που δίνουν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας; Δεκαεννέα χρόνια μετά  και τρεις ανήσυχες σκιές – φρουροί, καθρεφτίζουν νυχθημερόν  στα άγια νερά που στέλνει ο γρέγος κι η τραμουντάνα στις αιγαιοπελαγίτικες ακτές. Στα νερά εκείνα που κάποιοι τα ήθελαν να γίνουν γκρίζα και κάποιοι να παραμείνουν καταγάλανα. Σε πείσμα  και των μεν και των δε ο Τάκης,  ο Χριστόδουλος και ο Έκτορας δεν λένε ποτέ ναι. Και δεν θα το «κουνήσουν ρούπι» από εκείνη τη βραχονησίδα.

Δεκαεννέα χρόνια πέρασαν και ακόμη δύο ερωτηματικά πλανώνται αναπάντητα στη σκέψη εκείνης της νύχτας:  Ο τρόπος που έπεσε το ελικόπτερο  και αν άξιζε η θυσία τους. Και για το μεν πρώτο το ξημέρωμα της ίδιας μέρας διατυπώθηκαν ανυπόστατες υποθέσεις περί «vertigo» των πιλότων, θέματα υγείας ανικανότητας και πολλά άλλα που προσβάλλουν τη θυσία των τριών ηρώων που εκτέλεσαν το καθήκον τους προσφέροντας στην Πατρίδα ό, τι πολυτιμότερο είχαν: την ίδια τους τη ζωή.

Ορμώμενος από την πατριωτική σας συνείδηση κύριε Υπουργέ Εθνικής Άμυνας να αποτίσετε προχθές φόρο τιμής στους τρεις ήρωες αποδεικνύεται τελικά ότι είστε ακόμη ένας πολιτικός άνδρας που έχει μνήμη. Όπως ο Βασίλης Μιχαλολιάκος, που δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα της 8ης Φεβρουαρίου όταν πήγα να παραλάβω τη σωρό του αδελφού μου στο Αεροδρόμιο της Ελευσίνας, ήταν εκεί και με περίμενε. Μόνος μέσα στη νύχτα χωρίς τον πατέρα μου, αφού δεν ήταν δυνατόν στην ψυχολογική κατάσταση που βρισκόταν, να ήταν κοντά μου.



Όταν «έπρεπε να φυσήξει ο αέρας» για να υποσταλεί η ελληνική σημαία από τη βραχονησίδα του Αιγαίου μας, ο Παναγιώτης, ο Χριστόδουλος, ο Έκτορας,  έκαναν κοντάρι το κορμί τους να την κρατήσουν ψηλά, δείχνοντας το στίγμα της Εθνικής μας  συνείδησης.

Κύριε Δήμαρχε, η οικογένεια μου και εγώ σας ευχαριστούμε που τιμάτε μαζί με όλους τους Πειραιώτες τον ήρωα αδελφό μου.
Πρέπει επιτέλους να ανακτήσουμε την χαμένη αξιοπρέπειά μας, να υπερασπιστούμε την τιμή και την αρετή του λαού μας. Γιατί αρετή,  πίστη Σεβασμιότατε, και τόλμη θέλει η ελευθερία. 
Χωρίς αυτά θα είμαστε πάντα  σκλάβοι».