Της Ελένης Κριτσιδήμα
Πέραμα 2/7/2015
Σπρώχνω στην άκρη την κομματική μου ταυτότητα. Κρατάω
μπροστά μου την άλλη. Διαβάζω: Ελληνική Ιθαγένεια, Ελληνική Δημοκρατία. Ψάχνω
τη δημοκρατία στο εκβιαστικό και βιαστικό Δημοψήφισμα που πέρασε με ΠΝΠ,στα ΜΑΤ
που είδα προχθές στο Σύνταγμα αλλά όχι την προηγούμενη. Στους ηλικιωμένους που
...
είδα να σχηματίζονται σε ουρές και να τσακώνονται ποιου επίθετο είναι πρώτο σε αλφαβητική
σειρά. Στα άδεια ράφια του σούπερ μάρκετ που πήγα χθες, στις δηλώσεις της Κωνσταντοπούλου που μου
θυμίζουν τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, στις δηλώσεις του Υπουργού Εθνικής Άμυνας
για το στρατό και στην απαγόρευση ανακοίνωσης αποτελεσμάτων από τις
Περιφέρειες.
Ξαναδιάβασα τη χρονολογία γεννήσεως μου, για να πείσω τον
εαυτό μου πως είμαι νέα. Να μη φοβηθώ! Ανατρέχω δέκα και παραπάνω χρόνια πίσω.
Τότε που έλεγα στους γονείς μου πως έχω όνειρα, φιλοδοξίες. Τους ζητούσα
εφόδια, στήριξη να τα πραγματοποιήσω. Τους κόπους μου, τα ξενύχτια μου. Τις 24
ώρες της ημέρας που δε μου έφταναν να διαβάσω για τη σχολή και να πάω από τη
μια δουλειά στην άλλη. Είχα ορίσει δικό μου deadline. Πριν τα 30, να κάνω αυτό
που αγαπάω. Να βγάζω τα προς το ζην από τη δουλειά που επέλεξα.
Δεν είμαι πλούσια. Ποτέ δεν ήμουν. Πορεύτηκα με πείσμα και
αξιοπρέπεια που μου επέβαλλαν να αφήσω στην άκρη τα μέσα που είχα. Να αρνηθώ
κάθε πρόταση βολέματος που θα μου εξασφάλιζε μισθό δημοσίου με αντάλλαγμα την
ψήφο μου, το ύστατο δικαίωμα μου στο πολίτευμα της Δημοκρατίας. Αυτό το
δικαίωμα δεν θα το εξευτέλιζα και δεν θα το εξευτελίσω για κανέναν.
Λίγο πριν τα 30, νόμιζα πως τα είχα καταφέρει. Κοιτούσα το
βιογραφικό μου και χαμογελούσα. Έλεγα: Το παν είναι ο στόχος.
Σήμερα, 2 Ιουλίου 2015, αναθεωρώ τους στόχους μου. Βλέπω τη
ζωή μου να διαλύεται για την αξιοπρέπεια και τις ελπίδες άλλων. Μόνο που ψάχνω
την αξιοπρέπειά σας. Πού είναι η αξιοπρέπεια σας; Πώς θα ψωνίσεις αύριο; Πώς θα εισάγεις αύριο;
Πού θα δουλεύεις αύριο;
Στο δια ταύτα, για να μη μακρηγορώ. Όσο κι αν δε συμφωνώ με
αυτό το αναθεματισμένο δημοψήφισμα και τους διαολεμένους που πριν λίγες ώρες –
μετά από μισό χρόνο σχεδόν- μας οδήγησαν υπό του μηδενός, στη χρεοκοπία, την Κυριακή θα πω: Ναι.
Ναι, εγκρίνω τα μέτρα των δανειστών μου. Γιατί μου
εξασφαλίζουν ρευστότητα της οποίας συνεπάγεται οικονομική και κοινωνική
σταθερότητα, τουλάχιστον.
Δε σκέφτηκα ποτέ να εγκαταλείψω τη χώρα, ούτε καν την πόλη
μου. Πήγαινα αντίθετα στο ρεύμα της κρίσης κι έλεγα θα τα καταφέρω. Δεν θα
εγκαταλείψω. Θα ανακάμψω. Θα ανακάμψουμε. Αυτό θα μου εξασφαλίσει και τώρα το:
ΝΑΙ. Την ελπίδα! Την αξιοπρέπεια να δουλεύω για τα προς το ζην μου.
Λυπάμαι, το «ΟΧΙ», που ορισμένοι προσπαθούν να μου
επιβάλλουν , θα ρίξει μαύρο στη ζωή τη δική μου και των συμπολιτών μου. Δε θα
υπάρχουν ΕΣΠΑ ή Voucher πια. Ούτε επιδόματα ανεργίας. Διορθώνω, δεν υπάρχουν
πια. Τα ποσοστά ανεργίας, στο Πέραμα, το Κερατσίνι, τη Νίκαια, τη Σαλαμίνα, τον
Κορυδαλλό και το Ρέντη θα εκτοξευθούν σε αριθμούς που δε θέλουμε να
φανταστούμε. Η κάθε μία από αυτές τις πόλεις διατηρεί τη δική της εμπορική
αγορά, που αντιστάθηκε και πάλεψε να σταθεί όρθια στην κρίση. Σύντομα θα
κλείσουν. Όχι γιατί δε θα βγάζουν τα προς το ζην αλλά γιατί δε θα έχουν
προμηθευτές. Και καθώς όλα είναι ντόμινο (όπως συνηθίζω να λέω) ο
επιχειρηματίας, ο έμπορος θα οδηγήσουν με τη σειρά τους στο γκρεμό τον
ηλεκτρολόγο, τον υδραυλικό, τον ψυκτικό. Ο υπάλληλος του Δήμου δε θα μαζέψει τα
σκουπίδια από την πόρτα μου. Μόνο που αυτή τη φορά, δε θα απεργεί γι’ αύξηση
αλλά δε θα ‘χει να πληρωθεί καθόλου μιας και οι Δήμοι πορεύονταν με ευρωπαϊκά
κονδύλια.
Χωρίς απολαβές κι εμείς οι υπόλοιποι. Οι άνθρωποι των ΜΜΕ,
του marketing, των νέων τεχνολογιών.
Θα σταματήσουν τα φακελάκια στους γιατρούς και τους
δικηγόρους. Ποιοι θα δεχτούν να μας εξετάσουν και να μας υπερασπιστούν χωρίς
χρηματικό αντίτιμο. Τότε ίσως μετρήσουμε ποιοι υπηρετούν πραγματικά τον όρκο
τους.
Κλείνοντας, για ένα μόνο θα συγχαρώ τους επικοινωνιολόγους
του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γιατί μας πέταξαν σ’ ένα τσουβάλι όλες τις αυτοκτονίες και όλους
τους ρακοσυλλέκτες. Μας είπαν πως ευθύνονται τα μνημόνια και η Ευρώπη. Μας
ανάγκασαν να τους δούμε.
Ξέρετε; Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα ρακοσυλλέκτες, στα 9 μου
χρόνια. Στη Δεξαμενή, στο Κολωνάκι. Ήταν 4 μαζί. Τότε που όλα ήταν καλά. Εσείς
μπορεί να μη τους βλέπατε αλλά εγώ τους είδα. Και ξαναείδα πολλές φορές από
τότε στην Ομόνοια, στο Μοναστηράκι, στο κέντρο του Πειραιά, στα στενά της
Νίκαιας, στο Τέρμα του Περάματος. Έκανα
το χρέος μου. Αυτό που μου επέβαλλε η αξιοπρέπεια μου και μου έμαθαν από την
οικογένειά μου. Μοιραζόμουν μαζί τους το δικό μου υστέρημα, την ώρα που κάποιοι
αρκούνταν να τους λυπούνται. Μόνο που από σήμερα, δε θα μπορώ να τους βοηθήσω
γιατί δεν θα μπορώ να βοηθήσω ούτε εμένα την ίδια.
Μετρήσαμε απατημένους συζύγους, ψυχικά ασθενείς, αγχωτικούς
και ψυχαναγκαστικούς ανθρώπους και νεκρούς από τροχαία και ανίατες ασθένειες
στα θύματα της κρίσης. Μόνο γι’ αυτά τους συγχαίρω.
Για τον διχασμό όμως στον οποίο μας οδήγησαν ,για τις
δύσκολες μέρες που έρχονται δεν τους συγχαίρω, ούτε τους συγχωρώ.
Από σήμερα οι δανειστές –νόμιμα- μπορούν να προβούν σε
δέσμευση της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ισχυρότερη
λαϊκή εντολή απ’ όλους τους προηγούμενους για να διαπραγματευτεί. Αντί αυτού
χάρισε επιχειρήσεις, τράπεζες, με το μεγαλύτερο πρόγραμμα που «έτρεξε» ποτέ
χωρίς διαγωνισμό ελληνική κυβέρνηση.
Παρακαταθήκη και τιμωρία:
η Ιστορία που οι ίδιοι έγραψαν!
Την Κυριακή, στέλνω το μήνυμα στους Εταίρους. ΝΑΙ! Είμαι
Ελληνίδα, το μέλλον μου και το μέλλον της χώρας μου είναι κοινό με της Ευρώπης.
Η επόμενη μέρα να
μας βρει πάλι μαζί, κόντρα στα λόγια του Πάνου Καμμένου πως έχουμε πόλεμο.
