Ακούμε όλο και περισσότερο τελευταία:
Το πρόβλημα δεν είναι: «Μνημόνιο» - «Αντιμνημόνιο»!
Άλλοι το λένε κάπως διαφορετικά:
Να βγούμε, επί τέλους, από το ψεύτικο δίλημμα: «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο»!
Σωστό είναι αυτό! Πολύ σωστό…
Μόνο που όσοι το λένε, τελικά στο ίδιο δίλημμα επιστρέφουν!
Οι περισσότεροι τουλάχιστον…
Εξηγούμαι:
Το πρόβλημα δεν είναι ΑΝ πρέπει να κάνουμε τη «δημοσιονομική αναπροσαρμογή», ΑΝ πρέπει να μειώσουμε το ελλείμματα, ΑΝ πρέπει να ελέγξουμε το χρέος…
Το πρόβλημα είναι ΠΩΣ θα το κάνουμε όλα αυτά!
Το πρόβλημα είναι το «μείγμα της πολιτικής»!
Πόσο θα κόψουμε δημόσιες δαπάνες, πόσο θα αυξήσουμε (και πότε θα μειώσουμε κάποιους) φόρους, πώς θα κάνουμε αποκρατικοποιήσεις για να ελέγξουμε το χρέος, και πώς θα κάνουμε μεταρρυθμίσεις, για να μπει η χώρα σε ανάπτυξη μιαν ώρα αρχύτερα…
Γιατί η ανάπτυξη δημιουργεί πλεονάσματα χωρίς πρόσθετους φόρους.
Και βελτιώνει τη σχέση Χρέους προς ΑΕΠ (από τον παρανομαστή).
Και τέλος, πως θα βγούμε από τον αναγκαστικό δανεισμό μιαν ώρα αρχύτερα, για να αποφεύγουμε νέα κύματα λιτότητας στο μέλλον.
Δέκα λέξεις κλειδιά λοιπόν (τις βάζω σε bold, για να αποτυπωθούν καλύτερα στη σκέψη όλων):
--Μείγμα πολιτικής για το έλλειμμα!
Δηλαδή μείωση φόρων, έναντι μείωσης δαπανών
--Αποκρατικοποιήσεις.
--Μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και
--Ανάπτυξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνει τίποτε απ’ όλα αυτά!
Ήλθε ο νέος υπουργός του, ο κ. Παπαδημητρίου («μορφωμένο παιδί» κατά τα άλλα), και την είπε… την «κοτσάνα» του:
--Δεν είναι βέβαιο, λέει ότι οι χαμηλότεροι φόροι ευνοούν την ανάπτυξη!
Άρα, «δεν πειράζει» που έχουν γονατίσει τον ιδιωτικό τομέα στη φορολογία!
Και εις επίρρωση του ισχυρισμού του έφερε κάποιες «οικονομετρικές μελέτες», λέει, που δείχνουν ότι υψηλή φορολογία «δεν εμποδίζει» την οικονομική μεγέθυνση κατ’ ανάγκην. Και η χαμηλή φορολογία δεν την ευνοεί, υποχρεωτικά…
Βέβαια υπάρχει και πολύ μεγάλος όγκος βιβλιογραφίας που πιστοποιεί το ακριβώς αντίθετο…)
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά εντελώς εκτός θέματος!
Πρόκειται για την κλασική Κεϋνσιανή «εμμονή» που υποστηρίζει πως οι δημόσιες δαπάνες έχουν υψηλότερο πολλαπλασιαστή από τις φορολογικές μειώσεις.
Σωστό αυτό, έτσι γενικά, αλλά ισχύει σε μια οικονομία που είναι σχετικά «κλειστή», έχει μεγάλο «βάθος» και διατηρεί κάποια αξιοσημείωτη ανταγωνιστικότητα.
Η Ελλάδα δεν έχει κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά.
Είναι απολύτως «ανοικτή», έχει μηδενικό βάθος και πολύ χαμηλή ανταγωνιστικότητα…
Είναι σαν να δίνεις ένα «καλό φάρμακο», για εντελώς άλλη «ασθένεια»!
Και στέλνεις τον άρρωστο… αδιάβαστο!
Τι ακριβώς λέει το «Κεϋνσιανό πρότυπο»;
Αν το κράτος φορολογεί και αμέσως ξοδεύει τα φορολογικά έσοδα, τότε, ό,τι «αφαιρεί» από την οικονομία (με τους αυξημένους φόρους) δεν φεύγει όλο από την ζήτηση (μειώνεται και η αποταμίευση)! Ενώ ό,τι μπαίνει στην οικονομία (με τις αυξημένες δαπάνες) δημιουργεί στο 100% «ενεργό ζήτηση» για την οικονομική δραστηριότητα. Κι έτσι δημιουργεί «ανάπτυξη».
Αχαχούχα και… ζήτω που καήκαμε! Αυτό ακριβώς έκανε η Ελλάδα επί 30 χρόνια: Συντηρούσε «ενεργό ζήτηση», την ώρα που διαλυόταν η παραγωγική υποδομή της…
Πολύ «ενδιαφέρουσα» προσέγγιση, πράγματι, αλλά είναι αυτό που πρέπει να αλλάξουμε! Κι ο κ. Παπαδημητρίου ζητάει ουσιαστικά να επιστρέψουμε σε ό,τι μας χρεοκόπησε! (Κάτι τέτοια ακούν οι δανειστές και… «κόβουν φλέβες»)
Στην περίπτωση της Ελλάδας, με το τεράστιο κενό ανταγωνιστικότητας, ό,τι μπαίνει στη ζήτηση πηγαίνει περισσότερο για εισαγόμενα παρά για εγχώρια προϊόντα. Δημιουργεί σε μεγάλο ποσοστό «ενεργό ζήτηση» για ξένα προϊόντα!
Ενώ η αυξανόμενη φορολογία αποθαρρύνει επενδύσεις!
Κι αυτό δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους οι «κολλημένοι Κεϋνσιανοί»: Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας!
Όταν έχει στην Ελλάδα φόρο επί των κερδών 29% (και προκαταβολή φόρων 100%), ενώ δίπλα σου, όλες οι όμορες χώρες έχουν από 10-15% φόρο στα κέρδη (και 5 με 10 χρόνια πλήρη απαλλαγή φόρου για νέες επενδύσεις), ποιος θα επενδύσει στην Ελλάδα;
Για την ακρίβεια, ποιος θα μείνει στην Ελλάδα και δεν θα σηκωθεί να φύγει να πάει Βουλγαρία ή Κύπρο;
Εδώ λοιπόν, χρειάζεται να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής!
Κι αυτό δεν βλέπουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι με το Μνημόνιο που έφεραν.
Όπως δεν το είδε και ο ΓΑΠ στο πρώτο Μνημόνιο που έφερε εκείνος…
Ο μόνος που το είδε από την πρώτη στιγμή ήταν ο Σαμαράς!
Γι’ αυτό και χτύπησε κατευθείαν, όχι τα μνημόνια γενικά, αλλά τη «συνταγή» και τους «πολλαπλασιαστές» του πρώτου Μνημονίου.
Κι ενάμιση χρόνο αργότερα, ήλθαν οι ίδιοι οι δανειστές και παραδέχθηκαν πως είχε δίκιο ο Σαμαράς στην κριτική του. Και διαπραγματεύθηκαν μαζί του την αλλαγή του πρώτου μνημονίου με το δεύτερο...
Το οποίο το εφάρμοσε ο Σαμαράς και έφερνε αποτελέσματα: Έπιανε τους στόχους της «δημοσιονομικής προσαρμογής», ενώ το πρώτο Μνημόνιο του ΓΑΠ ούτε τους… πλησίαζε!
Και βεβαίως το «μείγμα» είχε αλλάξει:
--Το πρώτο Μνημόνιο του ΓΑΠ είχε 65% αυξήσεις φόρων και 35% μειώσεις δαπανών. Και φυσικά ήταν μονίμως «εκτός στόχων»!
--Το δεύτερο Μνημόνιο του Σαμαρά έκανε το ακριβώς αντίστροφο: είχε 70% μειώσεις δαπανών και 30% νέους φόρους (σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, μείωσε και φόρους ο Σαμαράς)
Κι ήταν μονίμως πάνω από τους στόχους!
--Το τρίτο Μνημόνιο του Τσίπρα… επανήλθε στο λάθος του πρώτου: Έχει 90% αυξήσεις φόρων και 10% μειώσεις δαπανών (τις οποίες σε αρκετές περιπτώσεις τις αύξησε κι όλα!)
Το αποτέλεσμα είναι ότι «πιάνει» τους στόχους του μόνο με… γενικευμένη στάση πληρωμών! Πράγμα που το έχουν πάρει χαμπάρι οι δανειστές. Και τώρα που θα μπει το ΔΝΤ και θα τους τα βγάλει στη φόρα, έρχεται μεγάλη «κατραπακιά»!
Για να έχετε μια εικόνα της «αποτελεσματικότητας» του Μνημονίου Τσίπρα σε σύγκριση με το Μνημόνιο Σαμαρά:
--Ο Σαμαράς ξεπέρναγε τους στόχους του Προγράμματος μειώνοντας (που θα πει: πληρώνοντας) τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους (δηλαδή τα «φέσια» του δημοσίου που παρέλαβε)…
--Ο Τσίπρας δείχνει να «πιάνει» τους στόχους του Προγράμματος αυξάνοντας τα «φέσια» του κράτους!
Τα «πλεονάσματα» που εμφανίζει η κυβέρνηση Τσίπρα είναι όλα «πέτσινα»! Οφείλονται σε «στάση πληρωμών», όχι σε δημοσιονομική εξυγίανση…
Το επόμενο Μνημόνιο (το τέταρτο στη σειρά) είναι πια απαραίτητο, γιατί η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να δανειστεί ξανά για να πληρώσει τα νέα «φέσια» που άφησε απλήρωτα ο Τσίπρας στα δύο χρόνια της διακυβέρνησής του:
Γιατί αν δεν πληρωθούν αυτά τα «νέα φέσια» - οι νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου - δεν πρόκειται ούτε η οικονομία να σηκώσει κεφάλι ούτε να εξυγιανθούν οι τράπεζες…
Ο Τσίπρας λοιπόν απέτυχε σε όλα!
--Απέτυχε στην δημοσιονομική εξυγίανση. Δημιούργησε νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές που τις παρουσιάζει ως... «πλεονάσματα», αλλά η κοροϊδία του τελειώνει.
--Αύξησε το χρέος κατά 50 δισεκατομμύρια (καθαρή θέση – χωρίς την αναχρηματοδότησε χρέους)! Έτσι, ενώ παρέλαβε το ελληνικό χρέος απολύτως «βιώσιμο» (σύμφωνα με το ΔΝΤ) το κατέστησε ξανά ΜΗ βιώσιμο!
--Αύξησε τη φορολογία σε όλα, υπονομεύοντας την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας! Έτσι ενώ επί Σαμαρά η Ελλάδα βελτίωνε αλματωδώς τη θέση της στη διεθνή κατάταξη, επί Τσίπρα η θέση της Ελλάδας άρχισε να υποβαθμίζεται ξανά…
--Έκανε τη «μεγάλη αλχημεία» με την απασχόληση!
Εδώ να δείτε «μεγαλεία»: Εμφανίζει «μείωση» της ανεργίας κατά 1,7% (από 25,1% που ήταν η ανεργία το Δεκέμβριο του 2014, όταν τέλειωσε η διακυβέρνηση Σαμαρά, σήμερα εμφανίζεται να είναι 23,4%). Αυτή η «βελτίωση ισοδυναμεί με 94 χιλιάδες θέσεις!
Αλλά στην πραγματικότητα είναι «μαγική εικόνα»! Που «μασκαρεύει» την πραγματική αύξηση της ανεργίας!
Διότι το σύνολο της σχεδόν καλύπτεται από προσλήψεις στο δημόσιο! (80 χιλιάδες από τις 94 χιλιάδες είναι νέο-προσληφθέντες στο δημόσιο, χωρίς ΑΣΕΠ!)
Συν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «έσπασε» τα 6μηνα «προγράμματα μαθητείας» σε 3μηνα! Με αποτέλεσμα να προσλαμβάνει μέσα στο χρόνο διπλάσιους «μαθητευόμενους» απ’ ό,τι πριν. Οι οποίοι, όμως, όταν απολύονται μετά από τρίμηνο για να προσληφθούν άλλοι στη θέση τους, δεν δηλώνονται ως «άνεργοι» πια!
Κι έτσι εμφανίζεται τεχνητή «μείωση» της ανεργίας! Η οποία σκεπάζει την πραγματική αύξηση της ανεργίας, κατά 50 χιλιάδες περίπου μέχρι στιγμής…
--Και τέλος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησε όλες τις αποκρατικοποιήσεις που είχαν ήδη δρομολογηθεί επί Σαμαρά. Ακόμα κι εκείνες που προσυπέγραψε ο Τσίπρας (Ελληνικό, ΔΕΣΦΑ, ΤΑΠ, περιφερειακά αεροδρόμια) και θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει, τώρα «μπλόκαραν» και πάλι.
Συμπέρασμα: Ασφαλώς το πρόβλημα δεν είναι Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο.
Το πρόβλημα είναι πως το Μνημόνιο του ΓΑΠ δεν έβγαινε. Το Μνημόνιο που εφάρμοσε ο Σαμαράς έβγαινε και μαζί έβγαινε και η χώρα από τα μνημόνια συνολικά!
Ενώ το Μνημόνιο του Τσίπρα, το χειρότερο απ’ όλα, είναι εντελώς αδιέξοδο, οδηγεί κατευθείαν σε… νέο Μνημόνιο (το τέταρτο στη σειρά) που πρέπει, όμως να το διαπραγματευθεί άλλη κυβέρνηση.
Με άλλο μείγμα πολιτικής:
--Περισσότερη περιστολή δαπανών - λιγότερους φόρους!
-- Περισσότερες μεταρρυθμίσεις και πιο τολμηρές αποκρατικοποιήσεις.
-- Περισσότερη αξιοπιστία – και διεθνώς και στο εσωτερικό - ώστε να υπάρξουν επενδύσεις (όπως είχαν αρχίσει επί Σαμαρά)
--Και με άλλη αναπτυξιακή προοπτική, ώστε να μπορέσει να πιάσει τα πλεονάσματα που χρειάζονται.
Αυξημένα πλεονάσματα της τάξης του 3,5% μπορούν να επιτευχθούν (για κάποια χρόνια, ασφαλώς, όχι… «για πάντα») με μεταρρυθμίσεις αποκρατικοποιήσεις και ανάπτυξη.
Και πριν απ’ όλα, με πληρωμή των ληξιπρόθεσμων του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα.
Και φυσικά, με σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, που θα αρχίσει να αποκαθιστά την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας.
Αυτά θα πρέπει να διαπραγματευθεί η επόμενη κυβέρνηση.
Του Κυριάκου Μητσοτάκη ασφαλώς – βλέπετε κανέναν άλλο;
Κι όσο ταχύτερα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο…
Γιατί αν αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη (όπως ήδη φαίνονται να αλλάζουν), αν επικρατήσουν σε μια σειρά χώρες οι ευρωσκεπτικιστές ή αν ενισχυθούν έστω, τότε ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα μπορεί να αποτρέψει το Grexit. Που κάποιοι ετοιμάζουν ως Plan Β, έτσι κι αλλιώς…
Το πρόβλημα λοιπόν, ΔΕΝ είναι Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο!
Το πρόβλημα, επίσης, ΔΕΝ είναι, αν ο Μητσοτάκης πρέπει «να δεχθεί» ή «να απορρίψει» τις νέες απαιτήσεις των δανειστών.
Άλλες πρέπει να τις δεχθεί γιατί είναι σωστές (εργασιακά, μεταρρυθμίσεις κλπ).
Σε άλλα πρέπει να αλλάξει το Μνημόνιο, γιατί αυτό που εφαρμόζει ο Τσίπρας οδηγεί σε οικονομική καθίζηση (μείωση φόρων έναντι μείωσης δαπανών, με δραστική μείωση του προσωπικού στο δημόσιο, όπως το είχε αρχίσει ο Σαμαράς. Έτσι κι αλλιώς οι «προσλήψεις» του ΣΥΡΙΖΑ είναι πέρα για πέρα κομματικές και παράνομες…)
Οι δανειστές ξέρουν πως η χώρα χρειάζεται άλλο Μνημόνιο.
Αλλά δεν πρόκειται να δώσουν άλλα χρήματα σε μια κυβέρνηση που δεν την εμπιστεύονται πια για τίποτε.
Έκαναν το λάθος – οι δανειστές - να μη στηρίξουν το Σαμαρά στα τέλη του 2014, γιατί φοβήθηκαν την «ανεξαρτησία» του!
Πράγματι, τους «τρόμαζε» τότε ο Σαμαράς, που έβγαζε τη χώρα από τα μνημόνια νωρίτερα και έκανε και «τα δικά του»: μείωνε φόρους ή αρνιόταν να αυξήσεις φόρους! Αλλά έπιανε τους στόχους του, παρ’ όλα αυτά…
Προτίμησαν τότε οι «δανειστές» ένα Τσίπρα που θα τον έδεναν χειροπόδαρα και θα υπέγραφε τα πάντα.
Τους προέκυψε όντως, ένας Τσίπρας που υπέγραψε τα πάντα! Αλλά τους στοίχησε αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια περισσότερα!
Κι ενώ υπογράφει τα πάντα, δεν υλοποιεί τίποτε!
Και το χειρότερο: όσο περνάει ο καιρός, τόσο αυξάνεται ο λογαριασμός!
Ο λογαριασμός της λιτότητας για τους Έλληνες, αλλά και ο λογαριασμός του πρόσθετου δανεισμού για τους ξένους…
Το δίλημμα σίγουρα δεν είναι Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο…
Το δίλημμα δεν είναι καν, αν θα υπάρξει «επόμενο Μνημόνιο»…
Το δίλημμα είναι αν θα προλάβει ο Κυριάκος να διαπραγματευθεί νέο μνημόνιο που θα επιστρέφει στο μείγμα πολιτικής της εποχής Σαμαρά.
Ώστε να είναι και το τελευταίο.
Αλλιώς, θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ!
Και τότε όλοι θα… νοσταλγούν τα μνημόνια!
Όπως όλοι αυτοί που αποδοκίμαζαν στο Σαμαρά το Νοέμβριο του 2014 νοσταλγούν τώρα εκείνη την εποχή…
Το δίλημμα Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο είναι η «λογική» των… ηλιθίων!
Η εμμονή στο Μνημόνιο Τσίπρα ως «το μοναδικό που υπάρχει» (όταν ακόμα και οι δανειστές λένε πως είναι «λάθος») είναι ο παροξυσμός της ηλιθιότητας!
Η αλλαγή μείγματος πολιτικής είναι η μόνη διέξοδος.
Οι εκλογές που θα φέρουν αλλαγή μείγματος πολιτικής είναι η μόνη λύτρωση!
Η επικράτηση του Μητσοτάκη και η επαναφορά στο μείγμα πολιτικής του Σαμαρά είναι η τελευταία ελπίδα!
Αλλιώς έρχεται η Κόλαση του Grexit!
