Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτήσεως μας
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΕΤΣΟΥΞΕ ΤΟΝ ΠΡΩΚΤΟ ΤΩΝ ΧΑΦΙΕΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΡΠΩΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΟΥ
Του κ. Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Υπάρχουν δυο τρόποι να κάνεις πολιτική. Ο ένας είναι να έχεις στέρεες ιδέες κι απόψεις και να τις προβάλλεις κι υπερασπίζεσαι ευθέως, επωνύμως και δημοσίως. Να έχεις σχέσεις διαφανείς και τίμιες με τους συντρόφους σου. Μπροστά τους να τους κάνεις κριτική και μπροστά τους να τους επαινείς. Ν’ αναγνωρίζεις όταν κάποιος ξέρει, ή κάνει κάτι καλύτερα από σένα, να συνεργάζεσαι πρόθυμα μαζί του και να ακούς προσεκτικά κι όχι να περιμένεις να τελειώσει ο άλλος για να πεις μόνο τα δικά σου.
Σημαντικό επίσης να έχεις δουλέψει και να δουλεύεις στην ζωή σου, να τρως ψωμί που βγάζουν τα χέρια σου και το μυαλό σου, για να μπορείς να στέκεσαι όρθιος και να κοιτάς κατάματα τους ανθρώπους όταν μιλάς για τα προβλήματα τους, να εκπροσωπείς επάξια τις ιδέες σου.
Το άλφα και το ωμέγα είναι η προσωπική ακεραιότητα. Εκτός από ιδεολογική συγκρότηση να έχεις λόγο, μπέσα, τιμή.
Υπάρχει όμως κι η άλλη σχολή, που κάνει «πολιτική» χωρίς ιδέες, χωρίς ακεραιότητα, με διαρροές, παραπολιτικά που βρίζουν συντρόφους κι απονέμουν αυτοέπαινο του τύπου «ανεβασμένος ο Χ, που
θα αναλάβει τον ρόλο του Ψ που απέτυχε». Είναι η σχολή της άνευ αρχών προώθησης της προσωπικής ατζέντας, μπροστά στην οποία παραμερίζονται τα πάντα.
Υπάρχει ο τρόπος που διαπρέπει διακομματικώς στην Ελλάδα, της καμαρίλας, όπου κάθε κομψευόμενος που δεν έχει δουλέψει ποτέ, διασπείρει φήμες γι’ ανύπαρκτες «συγκρούσεις», υπονομεύει την συλλογικότητα και προσπαθεί να «κοντύνει» όποιους θεωρεί απειλή π.χ. για το βαμμένο του μαλλί και το ασήμαντο εγώ του.
Οι καιροί που ήδη ήρθαν, η Πατρίδα, απαιτούν ιδεολογικούς μαχητές κι όχι ντιντήδες, απαιτούν σημαιοφόρους κι όχι κομψευόμενους διαδρομιστές. Ο κόσμος βλέπει και είναι καχύποπτος. Έχει απογοητευτεί τόσες φορές που παρατηρεί με επιφύλαξη κάθε λέξη και πράξη του πολιτικού προσωπικού. Οι απλοί άνθρωποι είναι με το χέρι στην σκανδάλη.
Η νοοτροπία της κλίκας, της εκ των ένδον υπονόμευσης, έφτιαξε τα προηγούμενα χρόνια ένα «πολιτικό Κωσταλέξι». Ανόητοι διαχειριστές νόμισαν πως θα κάνουν πολιτική μόνο με την «επικοινωνία», πουλώντας την γυαλιστερή συσκευασία της κενής ματαιοδοξίας τους. Μεσαιοχωρίτικος αγράμματος «αυτισμός».
Λίγο γκλαμουριά, πολύς βερμπαλισμός αλλά, αδέρφια, άμα δεν υπάρχει ιδεολογική ραχοκοκκαλιά, μόνο με «αδερφίστικα» κόλπα, δεν κάνεις πολιτική. Ούτε κόμμα, ούτε χώρα πάει έτσι μπροστά.
Ο Πατριωτισμός, η κοινή λογική, η προσωπική ακεραιότητα, το συντροφικό πνεύμα και το διοικείν δια του παραδείγματος είναι οι αρετές που απαιτούν οι καιροί κι ο Λαός.
Έλεγε ο ιδιοφυής Πιτιγκρίλι «κατανοώ το φιλί στον λεπρό αλλά αρνούμαι την χειραψία μ’ έναν κρετίνο». Θα συμπλήρωνα ότι σε μερικές περιπτώσεις αντί για χειραψία είναι χρήσιμες μερικές κλωτσιές. Με την καλή έννοια.
Έλεγε όμως και κάτι άλλο αυτός ο αναρχικός, που πέρασε μετά από τον φασισμό για να καταλήξει πιστός καθολικός. Έλεγε ότι «ο άνθρωπος γεννιέται εμπρηστής και πεθαίνει πυροσβέστης». Τώρα, λοιπόν, χρειαζόμαστε μερικούς «εμπρηστές» για να κάψουμε τα ξερά και τα ζιζάνια, ώστε να μπορούμε να οργώσουμε, να σπείρουμε και να θερίσουμε το υγιές μέλλον.
Πάντως σίγουρα δεν χρειαζόμαστε αποϊδεολογικοποιημένους ντιντήδες.
Γενικά μιλάω…
http://www.adiakritos.gr/
