Η αποχή φαίνεται να είναι στις μέρες μας κάτι σαν «must» .Το να δηλώνεις πως για όλα φταίνε όλοι και πρέπει να πληρώσουν όλοι για όλα, είναι σαν να λες πως όταν χάνει μία ομάδα το πρωτάθλημα πρέπει να απολυθούν οι προπονητές όλης της λίγκας. Αυτή η λογική δεν είναι μόνο απλοϊκή αλλά μπορεί να γίνει και επικίνδυνη. Η «τσουβαλοποίηση» είναι και αυτή σημάδι των καιρών που μας θέλει να είμαστε αγέλη, πρόβατα και χωρίς να μπορούμε να ξεχωρίζουμε την « ήρα απ το στάρι».
Ακόμα όμως και αν εμείς δεν την ξεχωρίσουμε , η διαφορά υπάρχει, είναι εκεί. Το νέο έθιμο της εποχής θέλει να μιλάει συνέχεια για μία νεολαία που δεν ασχολείται με τα κοινά, που εκφράζεται αλλιώς (!) που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Η μεθόδευση είναι προφανής. Θέλουν αυτή την ορμή που έχει ο κόσμος να τη μεταφέρουν κάπου που δεν είναι δυνατόν να …μετρηθεί. Και αυτό γίνεται παντού εύκολο αρκεί να είναι μακριά από κάλπη. Κατά βάθος φοβούνται την κάλπη. Αυτή που όταν ξεγεννά δεν ξέρεις αν θα κάνει παπά, εγκληματία, διανοούμενο ή ποδοσφαιριστή. Αυτή έχει το μονοπώλιο να την κολλάς στα μούτρα του άλλου και να του λες η δύναμη μου είναι εδώ, αδιαπραγμάτευτη με αριθμούς, χωρίς παρερμηνείες και πολλά σούξου-μούξου. Τα μπάχαλα και οι περίεργες μειοψηφίες είναι για τα δελτία ειδήσεων. Η κάλπη μετράει αλλιώς. Είναι η ήρεμη δύναμη, το ποτάμι που δεν βουίζει. Η καλύτερη απάντηση είναι η πλειοψηφία που είχε πει κάποτε και ένας Άγγλος Πρωθυπουργός και αυτή δεν την διαπραγματευόμαστε.
Φέτος τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το «κίνημα» έχει πέσει πάνω στις δικές μας πλάτες. Οι ….άλλοι λιγοψύχησαν. Φαίνεται τους έμεινε μόνο η φόρα και τώρα που μας χτυπάνε πιο πολύ από ποτέ μείνανε αυτοί που αντέχουν από χτυπήματα, που ναι πιο δυνατοί. Το ατσάλι όσο το χτυπάς γίνεται πιο δυνατό λέγανε παλιά οι τορναδόροι. Έτσι φαίνεται πως είμαστε και εμείς. Η Ελλάδα, η εκπαίδευση, η παιδεία, η ίδια μας η λογική δεν θα παραδοθεί τόσο εύκολα. Υπάρχει κόσμος που φυλάει Θερμοπύλες. Και είναι πολύς και ας μη φαίνεται.
Αύριο στις φοιτητικές θα γίνει μόνο η αρχή. Εκεί θα δοθεί η πρώτη μάχη. Και όλοι ξέρουμε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Δεν ξεγελιόμαστε. Θα έρθουν πολλές ακόμα. Ο δρόμος είναι δύσκολος και μακρύς. Μα και εμείς μαθημένοι. Με την νεολαία στην πρώτη γραμμή, τα κοράκια φοβούνται, τρομάζουν, σκιάζονται. Αυτή την Τετάρτη ας μη τους χαριστούμε ούτε δράμι. Ας είμαστε όλοι εκεί να στηρίξουμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Αρκετά κάτσαμε στις εκβολές , ήρθε η ώρα να γίνουμε ποτάμι..
Σ.Π.
