Του Κώστα Ροδινού
Είναι πλέον τόσο προκλητική (και απελπισμένη) η προσπάθεια που καταβάλλουν εγχώρια και …εξωχώρια κέντρα, για να πείσουν τον κ. Σαμαρά να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμό, που σκέφτομαι μήπως τελικά πρέπει να το πεί το ναι; !!!
Γιατί πρέπει να πεί το ναι;
Πρώτον, επειδή όπως λένε η πολιτική του μνημονίου αποτελεί τη μοναδική λύση εξόδου της χώρας από την κρίση. Άρα, το πολιτικό σύστημα της χώρας, σύσσωμο, πρέπει να τη στηρίξει. Σε λίγο θα μας πούν ότι το μνημόνιο αποτελεί και εθνικό στόχο!
Δεύτερον, αν ο Σαμαράς ψηφίσει το μνημόνιο, στέλνουμε ένα μήνυμα προς το εξωτερικό, ότι ενωμένοι αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα και ότι σε περίπτωση πολιτικής αλλαγής δεν θα διαταραχθεί η απρόσκοπτη εφαρμογή του προγράμματος. Αυτό το δεύτερο είναι που ενδιαφέρει περισσότερο.
Τρίτον, κάποια νεοδημοκρατικά και όχι μόνο κέντρα, διατυπώνουν την άποψη ότι η Ν.Δ. σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή πρέπει να αφήσει κατά μέρος την αντιπολίτευση και να στηρίξει την κυβέρνηση. Θα δείξει υπευθυνότητα, λένε και αυτό θα αποδώσει μακροπρόθεσμα! Βέβαια μακροπρόθεσμα “we are all dead!”, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα
Έχει καμιά βάση η επιχειρηματολογία;
Ας υποθέσουμε ότι ο Σαμαράς, αγνοεί, τους πάντες και ψηφίζει το μεσοπρόθεσμο! Προκύπτουν ορισμένα δυσεπίλυτα προβλήματα.
Ποιοί θα το υλοποιήσουν; Αυτοί που απέτυχαν στην εφαρμογή του μνημονίου Ι; Και αφού απέτυχαν στο πρώτο, που ήταν και ηπιότερο, ποιος μας εγγυάται ότι θα τα καταφέρουν στα απείρως δυσκολότερα;
Για να ξεπεράσει αυτό το σκόπελο, ο πρωθυπουργός προτείνει «ομάδες εργασίας» και πρόσωπα κοινής αποδοχής! Συγνώμη, αλλά για τη μέχρι σήμερα αποτυχία έφταιγαν οι …ομάδες εργασίας; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά! Την ευθύνη για τη γενική κατάσταση της χώρας την έχει ο πρωθυπουργός. Αυτός επιλέγει τους υπουργούς, αυτός χαράσσει και επιβλέπει την πολιτική. Επομένως, την κεντρική ευθύνη για την μέχρι τώρα αποτυχία την έχει ο κ. Παπανδρέου. Και ο κ. Παπανδρέου θέλει να παραμείνει πρωθυπουργός, απλώς αναζητά κάποιους να σηκώσουν μέρος της ευθύνης!
Ας υποθέσουμε ότι ξεπερνιέται και αυτό το πρόβλημα και ο κ. Σαμαράς αποδέχεται τις ομάδες …εργασίας. Ο κ. Παπανδρέου έμαθε τι είπανε την περασμένη εβδομάδα στην ΚΤΕ οικονομίας για το μνημόνιο; Αυτούς τους βουλευτές ποιος θα τους πείσει; Ο …κ. Σαμαράς; Ο κ. Παπανδρέου, με τι θα ασχολείται; «Απλώς θα προεδρεύει;»
Αποτελεί λύση το μνημόνιο;
Ας δεχθούμε και ότι το μνημόνιο αποτελεί τη μοναδική λύση. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου:
Το 2015, αν επαληθευθεί το …καλό σενάριο, το δημόσιο χρέος θα φτάσει στα 351.356 δις ή 139.5% του ΑΕΠ!
Αν μας έρθει το …κακό σενάριο, τότε το δημόσιο χρέος θα ανέλθει στα 501 δις ή 198% του ΑΕΠ!
Ξέρετε πόσο ήταν το Δημόσιο χρέος το 2009; Το 127.1% του ΑΕΠ!!! Δηλαδή, όλα αυτά φοροεισπρακτικά μέτρα, θα μας φέρουν σε χειρότερη θέση απ’ ότι ήμασταν το 2009; Και αφού επιδεινώνουν τη θέση μας, γιατί επιμένουμε; Να μην το παραλείψω η ανεργία, που έφτασε στο 13,6%, το 2009 ήταν στο 9%!!!
Τέλος, αν το πρόγραμμα του μνημονίου θα λύσει το πρόβλημα της Ελλάδος, τότε για ποιο λόγο η κα Μέρκελ ζητάει τη συμμετοχή των ιδιωτών στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης; Για ποιο λόγο, μόλις χθες ο κ. Γιούνκερ άφησε ανοικτή την προοπτική μιας «ήπιας αναδιάρθρωσης»; Γιατί τα σενάρια πτώχευσης συνεχίζουν να διακινούνται στις αγορές και όχι μόνο; Αν το πρόγραμμα του μνημονίου «έβγαινε» , τότε γιατί τα spreads παραμένουν στις 1400 μονάδες; Η απάντηση είναι απλή: κανένας δεν πιστεύει ότι το μνημόνιο αποτελεί λύση. Δυστυχώς το μνημόνιο είναι τραγωδία.
Να έρθουμε στο επόμενο επιχείρημα: η συναίνεση του κ. Σαμαρά θα ενισχύσει το εσωτερικό μέτωπο, αλλά και την εικόνα μας προς το εξωτερικό. Κατ’ αρχήν, αφού είναι τόση σημαντική η συναίνεση του κ. Σαμαρά, γιατί δεν τη ζήτησαν πέρυσι; Ο κ. Παπανδρέου μέχρι πρόσφατα δεν κατασυκοφαντούσε τη Ν.Δ.; Το σύστημα του, δεν απαξίωνε τον κ. Σαμαρά; Δεν τον χαρακτήριζαν «Χάρυ Πότερ;» Τότε δεν είχε σημασία το …εσωτερικό μέτωπο; Και τέλος-τέλος, ένα χρόνο τώρα, ποιος εμποδίζει τον κ. Παπανδρέου να εφαρμόσει το πρόγραμμά του; Μήπως η αναβλητικότητα και η αδυναμία του κ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του; Η αλήθεια είναι ότι, πέρυσι που ο κ. Παπανδρέου θεωρούσε το μνημόνιο λύση, ήθελε τον κ. Σαμαρά …απέναντι, αντίπαλο. Τώρα που το μνημόνιο απέτυχε, τον θέλει …συνυπεύθυνο.
Όσον αφορά στις πιέσεις των …ξένων. Αν δεν υποκρύπτουν μια πρωτοφανή έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, τότε οι παρεμβάσεις συνιστούν προκλητική επέμβαση στη λειτουργία της δημοκρατίας μας. Και αυτό έπρεπε πρώτα-πρώτα να το αποδοκιμάσει η κυβέρνηση γιατί οι παρεμβάσεις πρωτίστως υπονομεύουν την αξιοπιστία της.
Συμπέρασμα:
Από τον κ. Σαμαρά ζητάνε:
- να ψηφίσει ένα πρόγραμμα το οποίο ουδείς πιστεύει ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα της χώρας.
-να στηρίξει μια κυβέρνηση την οποίαν δεν την εμπιστεύονται ούτε οι βουλευτές της
-να εμπιστευτεί έναν πρωθυπουργό, ο οποίος έχει φανεί συνεπής μόνο με την …ασυνέπειά του.
Και αν τα κάνει όλα αυτά ο Σαμαράς, θα είναι υπεύθυνος;
Είναι προφανές ότι δεν ζητάνε από τον κ. Σαμαρά να δείξει υπευθυνότητα. Του ζητάνε να υπογράψει το πολιτικό του τέλος.
