Του Parsifal
Για όσους από εμάς βλέπομε παραπέρα από τα έργα και τις ημέρες της ελληνικής «μεσαίας τάξεως» και του βλαχοδήμαρχου – υπουργού (κάτι σαν τον κουρέα του Βασιλέως στις μεσαιωνικές αυλές) και την …ιστορικής σημασίας νίκη των καλλίπυγων αθλητριών του πόλο η επικαιρότητα στην ευρύτερη περιοχή μας κυριαρχείται από την ομαδική παραίτηση των Αρχηγών των Επιτελείων στην Τουρκία.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του γειτονικού Κράτους, Κράτους όπου οι ΕΔ διεδραμάτιζαν πάντοτε καίριο πολιτικό και οικονομικό ρόλο που η πολιτική ηγεσία μοιάζει «μόνη» στο τιμόνι μιας περιφερειακής υπερδυνάμεως, εν μέσω τυμπάνων πολέμου , οικονομικού και …κανονικού στην Α. Μεσόγειο και τις όμορες χώρες.
Το ζήτημα είναι σοβαρότατο για την χώρα μας αφενός λόγω του αξιώματος ότι αντιδημοκρατικά καθεστώτα επιχειρούν «φυγή πρός τα εμπρός» με εξαγωγή των εσωτερικών τους ερίδων ενώ μετά τον Clausewitz και την ερμηνεία του από τον ημέτερο Π.Κονδύλη μόνον αφελείς και ανιστόρητοι πιστεύουν ακόμη ότι οι «πραγματιστές πολιτικοί» σε αντίθεση με τους «αρειμάνιους στρατιωτικούς» αποτελούν «φρένο» στην συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Με πόλεμο !
Ας δούμε όμως τον διεθνή περίγυρο οπού συμβαίνει αυτό το βελούδινο πραξικόπημα, η αντίδραση «απατημένης» συζύγου των στρατηγών.
Κύπρος και Νορβηγία, με σοφά καθοδηγούμενους «ακροδεξιούς», ή σοφότερα διαλύοντες Ένοπλες Δυνάμεις και κρατικές υποδομές «κομμουνιστές» προέδρους πήραν το μήνυμα τους, να μήν πολυ-κουνιούνται στο παίγνιο με τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων…πρός επίρρωση, ήλθε και η Standard and Poors να υποβαθμίσει την Κύπρο !
Το Κουρδικό είναι σε πλήρη εξέλιξη, με γενική επίθεση του ΡΚΚ και των Ιρανών – Κούρδων, με συντονισμένη έφοδο Τουρκίας – Ιράν και με κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών, χρήση αεροπορίας και πυροβολικού καθώς και την απαραίτητη πληροφοριακή κάλυψη από αμερικάνικα ανεπάνδρωτα αεροσκάφη…
Ο Οτσαλάν δηλώνει στους δικηγόρους του ότι «ο ρόλος του τελείωσε», καθόσον από το Ιμραλί αδυνατεί να ηγηθεί των Κούρδων και κατηγορεί το Καντίλ και τον Τουρκικό Στρατό για αδιαλλαξία και στην ουσία ρίχνει το μπαλάκι στον Ερντογάν για τα περαιτέρω δηλώνοντας «Νέλσον Μαντέλα», ενώ το Ιράν διατρανώνει εμπράκτως την αντίθεση του στην δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν και το μεγάλο αφεντικό, οι ΗΠΑ ΔΕΝ ξέρουν τι να κάμουν με το αγκάθι που λέγεται κουρδικό.
Έτσι, ο αν/χης Ralph Peters, στο περιοδικό των ΕΔ των ΗΠΑ έχει εμφανίσει χάρτη της «νέας Μ. Ανατολής» με ανεξάρτητο Κουρδιστάν (λείπει μόνο το νέο φρούτο της εξόδου του στην Μερσίνη), (χάρτης), στο Foreign Policy ο P. Khama αναφέρεται σε «οικονομική θωράκιση» του «νέου Κράτους» του Κουρδιστάν με πετρελαιαγωγούς και προβάλλει την φιλοσοφία “breaking up is good” με παράδειγμα το κράτος του Ν. Σουδάν το οποίο όλως τυχαίως απέκτησε σάρκα και οστά, ενώ επίσης όλως τυχαίως η ΕΕ υπογράφει οικονομική συμφωνία για ΑΠ’ΕΥΘΕΙΑΣ προμήθεια πετρελαίου και φυσικού αερίου από την «ανεξάρτητη» τοπική κυβέρνηση των Κουρδικών περιοχών του Ιράκ (KRG), ενώ ταυτόχρονα ο καθηγητής JM Hancy του Troy University (με προϋπηρεσία σε «αναλύσεις» για γνωστά ευαγή ιδρύματα όπως το Rand Corporation) διερωτάται εάν βάσει του Διεθνούς Δικαίου οι Κούρδοι δικαιούνται ανεξάρτητο Κράτος και καταλήγει πως όχι…
Στην Λιβύη επιβεβαιώνεται ότι «μπορείς να πετάς επάνω από εχθρικά εδάφη, αλλά μόνον με στρατό στο έδαφος ελέγχεις την κατάσταση» και μετά από μήνες βομβαρδισμών και επίδειξη του πανάκριβου και «πολυτελούς» hitech ευρωπαικού κυρίως οπλοστασίου ο Καντάφι παραμένει στην θέση του και συζητά με αξιώσεις για το μέλλον.
Η Συρία, σπαρασσόμενη από εμφύλια – ενδοθρησκευτική διαμάχη εξακολουθεί να αποτελεί πολύτιμο Ρωσικό χαρτί αφού ως «σφήνα» στις εξελίξεις του Κουρδικού λόγω θέσεως και παρούσα στην περιοχή των κοιτασμάτων διεκδικεί ρόλο και ελέγχει τόσο την ευαίσθητη Συρο-Τουρκική μεθόριο των 800 χλμ. σε Κουρδικές περιοχές όσο και την κυβέρνηση Χεζμπολά στον εύφλεκτο Λίβανο ενώ φιλοξενεί την μοναδική Ρωσική ναυτική βάση στην περιοχή.
Η ασταθής Αίγυπτος, η χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στην Α. Μεσόγειο, με ισχυρές ΕΔ και ευθέως εμπλεκόμενη στην χάραξη των ΑΟΖ στην περιοχή των κοιτασμάτων τηρεί «χαμηλό προφίλ» με αδιακρίβωτες πρός το παρόν προθέσεις, λοξοκοιτάζοντας όμως πρός το κοινοβουλευτικό Ισλαμικό Τουρκικό μοντέλο. Εδώ να σημειώσουμε την υπόθεση της Κυπριακής – Αιγυπτιακής ΑΟΖ, στην χάραξη της οποίας παρενέβη η …Ελλάδα το 2003 μεταβιβάζουσα Τουρκικό αίτημα : Την μετάθεση της οριογραμμής 8 ν.μ. ανατολικότερα, δημιουργώντας έτσι έναν «δίαυλο» 8 ν.μ. σε έναν «κλειστό» θαλάσσιο χώρο Ελλάδος- Κύπρου – Αιγύπτου με προφανείς συνέπειες για την «παράκαμψη» της ελληνικής σφήνας του Καστελορίζου στην Τουρκική ΑΟΖ.
Μολονότι ο σοβαρός Κύπριος πολιτικός κ. Ρολάνδης, τότε διαπραγματευτής από Κυπριακής πλευράς δημοσιοποίησε το θέμα ουδείς εκ των διατελεσάντων και νύν ΥΠΕΞ μας προέβη σε σαφή τοποθέτηση επί του ζητήματος : Ισχύει η χάραξη σύμφωνα με την αρχή της μέσης γραμμής, ή ΕΧΟΥΜΕ de facto όμορη ΑΟΖ Τουρκίας – Αιγύπτου μέσω του «διαύλου» ;
ΟΙ παλινωδίες στην χάραξη ΑΟΖ, με τις καλογερίστικες ονομασίες περί «θαλασσίων ζωνών», «ζωνών ερευνών», την οριοθέτηση με … δόσεις έως τα Νότια της Κρήτης, η επιμονή στην «υφαλοκρηπίδα» από τον κ. Λαμπρινίδη, ενώ οι πάντες ομιλούν πλέον για την ισχυρότερη έννοια της ΑΟΖ σχετίζονται με το θέμα αυτό; Τι υποχρεώσεις έχουμε αναλάβει; Γιατί οι αγεληδόν «ενημερωνώμενοι» βουλευτές από τον κ. Λαμπρινίδη δεν εξαντλούν το θέμα;
Επανερχόμενοι στα διεθνή, η διεκδίκηση ρόλου από την Τουρκία, η πρόταση Ερντογάν για ένα «Ισλαμικο – Δημοκρατικό» μοντέλο ελέγχου της Μ. Ανατολής που καθιστά μακροπρόθεσμα περιττό τον «χωροφύλακα» της Δύσεως Ισραήλ και η αντίδραση της στην πιθανή αναβάθμιση Κύπρου – Ελλάδος στα ενεργειακά αποτελούν την βαθύτερη αιτία «διαζυγίου» των πάλαι ποτέ στενών οικονομικών εταίρων και συμμάχων.
Οι στρατηγοί δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την απόκλιση αυτή από τα εσκαμμένα, το φλέρτ με Ισλαμικά καθεστώτα και τις Χαμάς – Χεζμπολά, το Ιράν και την παλαιότερα αντίπαλο για το νερό Συρία, την υποβάθμιση της ίδιας της σημασίας του Στρατού στο «εκδημοκρατισμένο» μοντέλο κράτους του Ερντογάν. Με λίγα λόγια ήλθαν σε ευθεία τροχιά συγκρούσεως με τους νέους προσανατολισμούς προβολής ισχύος των Νταβούτογλου – Ερντογάν.
Να προσθέσωμε και την απόλυτη αποτυχία τους στον χειρισμό του Κουρδικού, όπου η ανηλεής καταστολή, η οικονομική αιμορραγία και το «παράθυρο τρωτότητος» που άνοιγαν στην Διεθνή μαφία των «δημοκρατικών δικαιωμάτων» ήταν εντελώς δυσανάλογα με την ανικανότητα τους να επιλύσουν manu military το ζήτημα.
Ο Ερντογάν με μεγάλη μαεστρία χρησιμοποίησε κάθε «ρωγμή» του συστήματος δικαιοσύνης, τον Τύπο για να διαρρεύσει τις βαρβαρότητες του Στρατού και της Στρατοχωροφυλακής, την διαπλοκή μαφίας – JITEM – παρακράτους και κατόρθωσε να «ξεδοντιάσει» το λεγόμενο «βαθύ Κράτος».
Εδώ θα σταθώ στο Τουρκικό κράτος. Όπως ακριβώς και το ελληνικό ομόλογο του, προφανώς λόγω της αλήστου κοινής Οθωμανικής κληρονομιάς το τουρκικό κράτος εκλήθη να εκπληρώσει μετά τον Κεμάλ τον ρόλο εξαστισμού – εκσυγχρονισμού μιας αγροτικής, καθυστερημένης, οπισθοδρομικής κοινωνίας. Μήν παρεξηγήστε, τηρουμένων των αναλογιών η ίδια ανατολίτικη οπισθοδρόμηση βάραινε και τα δυο Έθνη, με «άγκυρες» στην Ανατολή την θρησκεία, την αγροτική κουτοπονηριά, την δουλοφροσύνη στους ισχυρούς και την προσκόλληση στην μικρο-ιδιοκτησία.
Ενώ λοιπόν το Ελληνικό κράτος απέτυχε οικτρά και μέσω της «δημοκρατίας», της θρησκειοποιήσεως του «Συντάγματος» από την εποχή του Μακρυγιάννη και του κοινοβουλευτισμού απλώς ανακύκλωσε και αναπαρήγαγε τα αγροτικά οπισθοδρομικά του βαρίδια, τον κοτζαμπασισμό και τα αρματωλίκια, καλλιέργησε εναργώς την κομματοκρατία, την κατίσχυση των ανίκανων και της επαρχιώτικης μικρόνοιας, έναντι των αρίστων και των ικανών το Κεμαλικό, φασιστικό Κράτος έφτιαξε ελίτ.
Διά πυρός και σιδήρου κατάφερε να γίνει εργαλείο αναπτύξεως της κοινωνίας, τουλάχιστον στον βαθμό που εξησφαλίζετο το εθνικό συμφέρον και η στοιχειακή αναζήτηση ισχύος κάθε υγιούς έθνους. Σαφέστατα τσάκισε δημοκρατικά δικαιώματα, έφτιαξε κοινωνία όχι των δυο τρίτων αλλά των δυο … δεκάτων με εξαθλιωμένες μάζες στην ενδοχώρα αλλά ευημερούσες ελίτ στα δυτικά παράλια, ένα ισχυρό στρατιωτικο – βιομηχανικό και ένα δυναμικό ακαδημαϊκό σύστημα.
Αυτό το Κράτος κατάφερε να αποσπάσει ο Ερντογάν από τους «κληρονόμους» του δημιουργού του.
Αυτό το Κράτος καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα μας. Ένα Κράτος ικανό να λειτουργεί ΧΩΡΙΣ τους «εγγυητές» στρατηγούς, ένα Κράτος που απέκτησε επαγγελματισμό και αυτοματισμό τουλάχιστον στον τομέα των εθνικών προκλήσεων.
Στο άμεσο μέλλον και ενώ θα βολοδέρνωμε με μνημόνια, εφόδους του ΠΑΜΕ, διαμάχες περί το …πανεπιστημιακό άσυλο, δηλώσεις πολιτικών, αναζητήσεις για την «βέλτιστη» αναλογία αλλοδαπών πρός ημεδαπούς για να μήν μας πούνε ρατσιστές, η Τουρκία θα κινείται ακριβώς όπως και με τους στρατηγούς.
Με σίγουρες κινήσεις, με σταθερό χέρι θα προχωρά τα «πιόνια» της στην σκακιέρα της Α. Μεσογείου, με χρήση «ήπιας ισχύος» όταν μπορεί, με ανατολίτικα παζάρια όταν ζορίζεται και με προβολή …κανονικής ισχύος οπού πρέπει.
Ως πρός το τελευταίο το μέγεθος και το είδος της εξοπλιστικής υπερπροσπάθειας που καταβάλλει ο …ειρηνιστής Ερντογάν, με η χωρίς στρατηγούς είναι εύγλωττο : Ριζική αναβάθμιση της αντι-αεροπορικής άμυνας, στόλος μεταφορικών και επιθετικών ελικοπτέρων, πλοία υποστηρίξεως αποβάσεων, τοπική ανάπτυξη άρματος μάχης, εθνικό δορυφορικό σύστημα επιτηρήσεως, τοπική κατασκευή φρεγατών και κορβετών, συμμετοχή στο πρόγραμμα αεροσκάφους ΠΡΩΤΟΥ ΠΛΗΓΜΑΤΟΣ JSF…
Εδώ; Ναυπηγεία που κλείνουν, υποβρύχια στα χαρτιά, φρεγάτες υπό συζήτηση, ναυτική αεροπορία … υπό σκέψη και κυρίως μισόλογα και ένοχες σιωπές για τις ελληνο-τουρκικές συνομιλίες και τα διακυβεύματα τους, καινοφανείς διπλωματικές πρακτικές διακηρύξεως ΑΟΖ που δεν λέγονται ΑΟΖ, αδυναμία προβολής ισχύος στο νησιωτικό μας σύμπλεγμα με την θρησκευτική προσήλωση στην Island’s Policy της Συμμαχίας.
Για να επανέλθω στην πιθανή εξαγωγή της κρίσεως, προσωπικά πιστεύω ότι δεν συμφέρει την Τουρκία ΤΩΡΑ. Ο Ερντογάν γνωρίζοντας την ροπή του τουρκικού στρατού σε συνωμοσίες και προβοκάτσιες – εξ άλλου αυτός διέρρευσε τα της ERGENEKON και το σχέδιο Βαριοπούλα - θα έχει σίγουρα λάβει τα μέτρα του πρός την κατεύθυνση μιας άκαιρης αναφλέξεως. Γνωρίζει να περιμένει σε μια «καυτή» διεθνή συγκυρία, με το Κουρδικό (και την Συρία στα όρια) σε πλήρη αναβρασμό.
Παράλληλα, η Ρωσία που είναι πολύ «νευρική» με τα κοιτάσματα της Α. Μεσογείου (που δεν ελέγχει) και απειλούν την «στραγγαλιστική» δικλείδα της πρός την ΕΕ αντιδρά σπασμωδικά και δηλώνει «παρούσα» στην Κύπρο (δηλώσεις Λαβρώφ ότι η Ρωσία δεν θα μείνει αδιάφορη εάν απειληθεί η Κύπρος…) ενώ ο αμερικανόδουλος Μαντβέντεφ μάλλον πάει για απόσυρση και ο Πούτιν ανεβάζει τους τόνους στο θέμα του ΝΑΤΟικού αντι-πυραυλικού συστήματος όπου εμπλέκεται άμεσα η Τουρκία είτε μέσω των Στενών (καταδρομικά AEGIS) είτε με την εγκατάσταση ραντάρ σε τουρκικό έδαφος.
Η προσεκτική συμπεριφορά Ερντογάν φαίνεται και από τον προσεκτικό χειρισμό του «στολίσκου για την Γάζα», παρά τους λεονταρισμούς για προσευχή στο τέμενος του ΑΛ Ακσά. Βεβαίως εκεί επρόκειτο για αντιπαράθεση με ΚΡΑΤΟΣ που δεν παίζει εν ού παικτοίς και όχι για μόρφωμα που φτιάχνει στάδια «Ειρήνης και Φιλίας» και συζητά εάν η Χάγη και τυπολάτρες προτεστάντες δικαστές θα αποφασίσουν για την εθνική κυριαρχία στο Α. Αιγαίο…
Η ελληνική ενδοτική στάση ασφαλώς διευκολύνει τους ελιγμούς της Τουρκικής διπλωματίας, καθιστά σαφές στην «διεθνή κοινότητα» πώς κάτι τρέχει εκεί κάτω, μήπως να αλλάξουμε αυτές τις …ξεπερασμένες συνθήκες της Λωζάννης και του Μοντραί, στο κάτω κάτω δεν υπάρχουν πια «στρατηγοί» αλλά κανονικό πολιτικό προσωπικό !
Φυσικά τίποτε δεν αποκλείει την τυχαία εμπλοκή λόγω της συνεχιζόμενης επιθετικότητος με τις παραβιάσεις και τις σχεδιαζόμενες έρευνες για υδρογονάνθρακες. Στην περίπτωση αυτή όλα θα κριθούν από τις ελληνικές αντιδράσεις και την χρήση «ήπιας ισχύος» από πλευράς μας.
Λέγω «ήπιας ισχύος», όχι «ψύχραιμης αντιμετώπισης» !
Πρακτικά, το κύριο βάρος πέφτει στο νεο-ιδρυθέν Σώμα της ΕΛΑΚΤ (Ελληνική Ακτοφυλακή), στα Ναυτικά Παρατηρητήρια και στα πλοία «σκοπούν» του ΠΝ. Η εξέλιξη της κρίσεως στην γειτονική χώρα καθιστά απολύτως απαράδεκτες σκέψεις «μπάνιων του λαού» (και κυρίως των «αρμοδίων»), ρεζιλίκια με τα καύσιμα του ΠΝ, ή τα ανταλλακτικά των σκαφών της Ακτοφυλακής.
