Salvador Dali:The Persistence of Memory
Ν. Καζαντζάκης
Απευθύνομαι στον Αντώνη Σαμαρά.
Είμαι «ο άνώνυμος blogger» που σου έχω ξαναγράψει. Και αισθάνομαι σήμερα την ανάγκη να το κάνω ξανά (και να μου συγχωρείς τον ενικό, αλλά αυτά δεν λέγονται σε άλλο πρόσωπο)
Είμαι αυτός που πάλεψε για να εκλεγείς και αυτός που, μετά την εκλογή σου, κάλεσες σε διαρκή διάλογο.
Αυτός που περιμένει ακόμα να ενεργοποιήσεις τις κινηματικές διαδικασίες που υποσχέθηκες και προφανώς ξεχάστηκαν κατά την μετακόμιση στα νέα γραφεία της Συγγρού.
Στήριξα εσένα και μόνο, πιστεύοντας ότι αποτελείς την τελευταία ελπίδα για την πατρίδα, κόντρα σε προσωπικές πολιτικές πεποιθήσεις για το κόμμα της ΝΔ.
Αλλιώς δεν επρόκειτο να ταυτιστώ με τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, για παράδειγμα.
Και φυσικά δεν καίγομαι να ξαναδώ τον κ. Χατζηδάκη υπουργό Ανάπτυξης, ή τον κ. Σπηλιωτόπουλο υπουργό Παιδείας, πάλι για παράδειγμα.
Δεν μου είναι άγνωστα τα βαρίδια του παρελθόντος και οι οργανωτικές αδυναμίες.
Ούτε είμαι ο τυπικά ανυπόμονος ψηφοφόρος, που θέλει σε ένα χρόνο και κάτι ψιλά να ανατραπεί το Σύμπαν.
Μήπως όμως, παρά τα αντικειμενικά «βαρίδια», πηγαίνεις λίγο αργά ;
Μιλώ για το τέλος του δικομματισμού.
Μιλώ για την κατεδάφιση του ενός από τα δυο κόμματα εξουσίας που το έλεγαν ΠΑΣΟΚ.
Μιλώ για τη «Νέα Μεταπολίτευση» που την διακηρύσσεις και είναι εδώ, με εσένα προφήτη.
Μιλώ όμως και για εκείνους που επέλεξες να είναι δίπλα σου, αλλά κάνουν ότι μπορούν για να την ματαιώσουν. Όχι μόνο επειδή έχουν άλλες ιδέες και διαφορετικές απόψεις. Αλλά κυρίως επειδή, κλεισμένοι στην κοσμάρα τους και αυτοϊκανοποιούμενοι με τις δημοσκοπικές διαφορές, δεν αντιλαμβάνονται ότι εχθρός σου και εχθρός μας δεν είναι το παρηκμασμένο κόμμα του ΠΑΣΟΚ, αλλά το ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΣΟΚ που θα γκρεμίσει συνθέμελα τον τόπο πριν σηκώσει ψηλά τα χέρια.
Ξέρω ότι ήσουν αναγκασμένος να κρατήσεις ισορροπίες. Ξέρω ότι είχες να κάνεις με μια κοινοβουλευτική ομάδα και ένα πολιτικό προσωπικό πλήρως απαξιωμένα. Ξέρω ότι παρέλαβες ένα κόμμα σε κατάσταση διάλυσης, χωρίς φράγκο στα ταμεία. Και έκανες ο, τι μπορούσες.
Όσα κανείς άλλος στην θέση σου δεν θα μπορούσε.
Όμως, τώρα που αποκαλύπτεται το στημένο παιχνίδι με το Μνημόνιο κλείνουν οι λογαριασμοί και ΔΙΚΑΙΩΝΕΣΑΙ, όσοι εκείνη τη νύκτα σε πίεζαν να πεις το ΝΑΙ στο Μνημόνιο ΔΕΝ έχουν θέση πλέον δίπλα σου.
Στις αρχές Οκτωβρίου του 2009, με τη Ντόρα πανθομολογούμενο «φαβορί» για την αρχηγία της ΝΔ, από αυτές τις σελίδες είχε κατατεθεί η πρόταση «οι μηχανισμοί αντιπαλεύονται με κινήματα από τη βάση». Και έγινε, σε πείσμα όλων.
Στη σημερινή συγκυρία κατατίθεται η πρόταση : Η υποδούλωση της χώρας στο ΔΝΤ από το ΠΑΣΟΚ αντιπαλεύεται μόνο με ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο εξουσίας. Με μια πλατιά και πανίσχυρη κοινωνική πλειοψηφία ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ της πατρίδας.
Μόνο ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο, στη βάση του εθνικού προσδιορισμού, της διατήρησης της εθνικής ταυτότητας και κεκτημένων, με μια οικονομικοκοινωνική πολιτική που θα επιδιώκει να αγκαλιάσει ψηφοφόρους όλων των κομμάτων, και με την δημιουργία μιας –ακραίας – πολιτικής και ιδεολογικής πόλωσης και ρήξης με το παρελθόν μπορεί να οδηγήσει την ανακατάληψη της εξουσίας από τις ξένες δυνάμεις και τους φίλους της και την ανάκαμψη της Πατρίδας.
Μιλώ για την πολιτική συγκρότηση της πλειοψηφικής τάσης, που διατρέχει οριζόντια την ελληνική κοινωνία και προσβλέπει ΜΟΝΟ σ΄ εσένα. Και περιμένει. Ενάντια σε όλους εκείνους που προσπαθούν να αδειάσουν την κλεψύδρα που γέμισες εκείνη την ημέρα της 29ης Νοεμβρίου 2010.
Υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα.
Μπορεί το σημερινό “στελεχιακό απαράτ”, το σημερινό πολιτικό και κοινοβουλευτικό στελεχιακό δυναμικό της ΝΔ να συγκροτήσει και να ηγηθεί αυτού του κοινωνικού μετώπου;
Μπορεί, με άλλα λόγια, η αστική και βολεμένη Δεξιά να αναμειχθεί με «μέτωπα» και “πεζοδρόμια”;
Γνωρίζω, ότι δεν προσιδιάζει ο χαρακτήρας του συντηρητικού αστού στην «μετωπική» προπαγάνδα και δράση. Και ξέρω ότι αυτό σου ψιθυρίζουν καθημερινά στ’ αυτί για να σε κρατάνε μακριά από τον λαό. Οι ίδιοι που σου έλεγαν να μην κατέβεις στην πλατεία, επειδή ¨εμείς είμαστε κόμμα εξουσίας και δεν κάνουμε τέτοια“.
Δεν προτείνω η Δεξιά να γίνει Αριστερά.
Αλλά όταν λες «δεν χαρίζουμε την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική ευαισθησία στην Αριστερά» οφείλεις να αποδεικνύεις καθημερινά ότι μπορείς να πάρεις τη θέση της στην υπεράσπιση των ευρέων τάξεων των κοινωνικά ασθενέστερων. Ή απλά να ξαναβρείς το χορταριασμένο μονοπάτι προς την “Λαϊκή Δεξιά”.
Αδύνατον;
Πόσοι, εκτός από μια μικρή ομάδα “αμετανόητων”, πίστευαν τον Σεπτέμβριο του 2009 ότι τον Δεκέμβριο θα ήσουν αρχηγός της ΝΔ;
Δείξε όποια αλήθεια περικλείεις στον κόσμο. Αυτό είναι το μόνο επαναστατικό που μπορείς να κάνεις.
Και να θυμάσαι ότι στο πόκερ που παίζεται οι άσσοι σου είναι οι 500.000. Και «τα ρέστα σου» η προοπτική να γίνουν 3.500.000 και ένα εκλογικό ποσοστό που δεν πήρε ποτέ κανένας στα χρόνια της προηγούμενης μεταπολίτευσης.
Ανώνυμος blogger
http://www.antinews.gr/
