Η Αντιπροσωπεία στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με την ευκαιρία των 30 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδος στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση, δημοσίευσε μια καλαίσθητη και ενδιαφέρουσα έκδοση, με τίτλο «Έργα και Αριθμοί, ένας πρώτος απολογισμός».
Όσο λοιπόν και αν η έκδοση αυτή είναι ενδιαφέρουσα και αφορά μια τριακονταετία, στη σημερινή συγκυρία, είναι εκτός πραγματικότητας, θα έλεγα δε και σ΄ ένα βαθμό προκλητική.
Διότι όσα πέτυχε στα χρόνια αυτά η Ελλάδα, κατέρρευσαν σε μια νύχτα, όταν η ελληνική κυβέρνηση «ενημέρωνε» τους έκπληκτους εταίρους της, ότι η Ελλάδα είναι χώρα απατεώνων, ψευτών και τεμπέληδων. Και έκτοτε, βρισκόμαστε σε μια συνεχή πορεία κατάρρευσης, οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ηθική.
Το κεντρικό πολιτικό ζήτημα είναι, ότι η χώρα παραιτήθηκε της δυνατότητάς της να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους, που δημιουργήθηκε, σταδιακά μεν για πολλά χρόνια και εκχώρησε το κυριαρχικό εθνικό δικαίωμα να αποφασίζει για την πολιτική αντιμετώπισης οικονομικών προβλημάτων, με απόφαση δε της κυβέρνησής της, τέθηκε σε Διεθνή Επιτροπεία (Τρόικα, Eurogroup, ΔΝΤ).
Αυτό είναι κυρίως το θέμα, για το οποίο τιμωρείται η Ελλάδα, τόσο από τους οίκους αξιολόγησης που αντιπροσωπεύουν τις αγορές με πρωτοφανή υποβάθμιση της πιστοληπτικής μας ικανότητας στην κατηγορία «σκουπίδια», αλλά και από τις ίδιες τις αγορές με spreads, ξεπερνώντας και όλες τις χώρες του τρίτου κόσμου.
Θα μου πείτε, φταίει η Ευρώπη για αυτό; Αν η Ελλάδα ήταν η μόνη περίπτωση χώρας-μέλους, που διέρχεται κρίση, το ερώτημα είναι «όχι». Επειδή όμως, δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά και χώρες-μέλη που συμμετέχουν στο G-8, η απάντηση είναι μερικώς ΝΑΙ. Το ερώτημα, που τίθεται είναι αν όλα αυτά τα έργα και οι αριθμοί, που δημοσιεύονται στην κοινοτική έκδοση, ως ένας πρώτος απολογισμός, έχουν γίνει όπως έχουν σχεδιασθεί, και αν τα χρήματα της Ευρώπης έπιασαν τόπο. Διότι η ανάπτυξη μιας χώρας, δεν μπορεί να αφήνει απ’ έξω το κατεξοχήν συστατικό στοιχείο της έννοιας του έθνους και του κράτους, που είναι ο λαός του.
Ο ελληνικός λαός σήμερα, στη μεγάλη πλειοψηφία του, βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Με μισθούς πείνας, στην ανεργία, χωρίς επαρκή κοινωνική περίθαλψη και προστασία, με ελάχιστη, ως καθόλου, αγοραστική αξία. Φταίει γι΄ αυτό, το ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, φταίει όμως και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής, την έθεσε κάτω από τη λογική της αυστηρής λιτότητας, που εντείνει την ύφεση, καταστρέφει την ανάπτυξη, καταργεί τη ρευστότητα, αυξάνει την ανεργία, χωρίς να μειώνει τη λιτότητα.
Ποιες είναι οι ευθύνες της «τρόικα»;
Υποτίμησε στο αρχικό μνημόνιο τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας και χωρίς να λάβει πρόνοια για ισοδύναμα αντισταθμιστικά μέτρα στην αποπληθωριστική πολιτική. Αποτέλεσμα: πολύ μεγαλύτερη ύφεση από την προβλεφθείσα, σε κάτι βέβαια που ευθύνεται και η κυβέρνηση, η οποία σ΄ ένα κλίμα και πνεύμα του «λεφτά υπάρχουν», δεν λειτούργησε με εθνικά κριτήρια, αφήνοντας στην Ευρώπη την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Από το τέλος του Μαρτίου του 2011 και ενώ φαινόταν ότι ο προϋπολογισμός εκτροχιαζόταν, οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν προωθήθηκαν, όπως και οι ιδιωτικοποιήσεις και τα κονδύλια του ΈΣΠΑ έμεναν αδιάθετα. Η τρόικα άφησε το χρόνο να κυλίσει και να βυθιστεί περισσότερο η ελληνική οικονομία, με βασική και κυρίαρχη, βέβαια, ευθύνη της κυβέρνησης.
Αύριο αναμένουμε τις «τελικές» αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Οι πληροφορίες δεν είναι ενθαρρυντικές. Όποιες όμως και αν είναι, το βέβαιο και το ουσιαστικό είναι ότι η Ελλάδα, από την Πέμπτη το πρωί –εφόσον τελικά πραγματοποιηθεί η αυριανή συνάντηση- θα είναι μια χώρα σε καθεστώς πτώχευσης, και εποπτείας για τα επόμενα είκοσι χρόνια, με την σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Είναι ή δεν είναι κατά συνέπεια, η επετειακή έκδοση της Ένωσης για τα τριάντα χρόνια από την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός πραγματικότητας και προκλητική, κάτω από τις σημερινές συνθήκες;
