Του Κώστα Ροδινού
Στην πρώτη του συνέντευξη στη ΔΕΘ, ως Πρόεδρος της Ν.Δ., ο Α. Σαμαράς είχε πεί σε μια αποστροφή του λόγου του: «Το δυσκολότερο θα είναι να πείσω τους φίλους και τους οπαδούς της παράταξης μας»!
Διαβάζοντας τα επικριτικά σχόλια για τη χθεσινή του πρωτοβουλία, θυμήθηκα πόσο δίκιο είχε!
Κατ’ αρχήν δυο εισαγωγικές παρατηρήσεις. Απορώ πόσο έχουμε εθιστεί από την πασοκική προπαγάνδα! Ακόμα και μια ηλίθια διαρροή την εκλαμβάνουμε ως εξ αποκαλύψεως αλήθεια! Πειθόμεθα ασθμένως και αρχίζουμε την κριτική και τη γκρίνια! Δεύτερον, αρκετοί της απο εδώ πλευράς, ακόμα και πίσω από χονδροειδέστατες γκάφες, ανακαλύπτουν μεγάλους στρατηγικούς σχεδιασμούς και έξυπνες κινήσεις! Μόνο και μόνο επειδή έτσι λέει η πασοκική προπαγάνδα! «Πάλι μας την έφερε το ΠΑΣΟΚ», καταλήγουν απογοητευμένοι!
Να έρθουμε, λοιπόν, στα χθεσινά. Αρκετοί φίλοι μου τηλεφώνησαν, άλλοι μου έγραψαν απογοητευμένοι. Σταχυολογώ, μερικά από τα σχόλιά τους και θα επιχειρήσω κάποιες απαντήσεις:
-«Βιάστηκε να τοποθετηθεί ο Σαμαράς. Τον έσωσε τον Γιώργο! Αν δεν έκανε τη δήλωση, μέχρι το βράδυ ο Γιώργος θα είχε πέσει!»
-«Εκανε κωλοτούμπα ο Σαμαράς και εγκατέλειψε τη αντι-Μνημονιακή γραμμή»
-«Οτι έκτιζε δυο χρόνια, το έχασε σε μια μέρα»
-«Τελικά τα έχουν βρεί οι δυό συμμαθητές και συνεννοούνται υπογείως!»
«Υπεράνω όλων η πατρίς»
Αν και πρέπει να θεωρείται αυτονόητο, για όσους υπηρετούν το δημόσιο βίο της χώρας, υπεράνω όλων είναι η πατρίδα. Ολοι οι άλλοι στόχοι υποχωρούν. Γιατί, αν κινδυνεύει η πατρίδα, όλοι μας κινδυνεύουμε.
Όσοι, λοιπόν, παρακολουθούσαν από χθές το πρωί τα ξένα ΜΜΕ, θα διαπίστωναν με οργή, αλλά και θλίψη, ότι η πατρίδα μας ήταν ένας διεθνής περίγελος. Το κωμικοτραγικό ανέκδοτο της ημέρας. Κυβέρνηση ουσιαστικά δεν υπήρχε και η χώρα έδειχνε ακέφαλη.
Διαφωνώ σε αρκετά σημεία με το περιεχόμενο της δήλωσης Σαμαρά, αλλά του αναγνωρίζω ότι ανέλαβε το πολιτικό κόστος να στείλει ένα μήνυμα, κυρίως στην Ευρώπη, ότι η πατρίδα μας δεν εκπροσωπείται μόνον από έναν ανεκδιήγητο πρωθυπουργό! Έχει και σοβαρούς ηγέτες. Υπάρχει και άλλη λύση!
Απαιτείτο υψηλό αίσθημα ευθύνης και πατριωτική συνείδηση για να κάνει τέτοια υπέρβαση.
Είμαι βέβαιος, ότι πολλοί εξ ημών, αν ο Σαμαράς δεν μιλούσε, θα βγαίναμε να τον κατηγορήσουμε για έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας και ότι κρύβεται στα δύσκολα.
Έσωσε τον Γιώργο ή μήπως τον εξέθεσε;
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο «Γιώργος δεν σώζεται με τίποτα», αλλά ας αναλύσουμε λίγο το πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Ο Σαμαράς γνωρίζει ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι «κολλημένος με την καρέκλα». Δεν φεύγει εύκολα. Εικάζω ότι όταν άκουσε τις δηλώσεις του Παπανδρέου από τις Κάννες, θα αντελήφθη ότι ο Πρωθυπουργός για να επιβιώσει από το ναυάγιο του δημοψηφίσματος και τη σκόπελο της ψήφου εμπιστοσύνης είχε μόνο μια εναλλακτική πρόταση: να προτείνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας! Με τους δικούς τους όρους. Και θα πίεζε τον Σαμαρά να την αποδεχθεί!
Τι έκανε, λοιπόν, ο Σαμαράς; Βγήκε και ακύρωσε τους σχεδιασμούς του Παπανδρέου! Και όχι μόνο αυτό! Του κατέθεσε και μια πρόταση η οποία προϋπόθετε την παραίτηση του!!! Παραίτηση, ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας! Όσοι παρακολούθησαν την, άλλα, αντ’ άλλων, ομιλία του Παπανδρέου στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, θα είδαν το απόλυτο αδιέξοδό του!
Και την αυτογελοιοποίησή του! Με την χθεσινή δήλωσή του ο Σαμαράς επεδίωξε το μείζον που είναι η παραίτηση του Παπανδρέου. Η παραίτηση του οδηγεί την Κυβέρνηση σε πτώση, άρα ανοίγει το δρόμο προς τις εκλογές και μάλιστα άμεσα!
Ναι στη δανειακή και στη 6η δόση
Ο Σαμαράς, όμως, δρασκέλισε και ένα βήμα παραπάνω. Είπε ξεκάθαρα ότι θα ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση! Γιατί; Γιατί μετά τους τραγελαφικούς χειρισμούς Παπανδρέου, η ψήφιση της δανειακής έγινε προϋπόθεση για την εκταμίευση της 6ης δόσης! Και η δόση αυτή είναι απαραίτητη για τη λειτουργία τους κράτους! Ας κάνουμε την παρακάτω υπόθεση εργασίας: Ο Σαμαράς καταψηφίζει τη δανειακή. Η χώρα οδηγείται σε εκλογές στις 4 Δεκεμβρίου και ο Σαμαράς γίνεται Πρωθυπουργός. Οι εταίροι για να του κάνουν ένα γερό χουνέρι δεν εκταμιεύουν την 6η δόση. Η Κυβέρνησή του δεν έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις το πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου! Φαντάζεστε τι θα ακολουθούσε;
Ο Σαμαράς, λοιπόν, δηλώνοντας οτι θα ψηφίσει τη δανειακή πέτυχε δυο πράγματα. Πρώτον, έστειλε ένα μήνυμα σταθερότητας προς τις αγορές και τις κυβερνήσεις. Δεύτερον, σε περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές εξασφάλισε το αναγκαίο χρόνο για τον πρώτο κρίσιμο καιρό της νέας κυβέρνησης.
Ναι, αλλά έγινε μνημονιακός!
Αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο! Το μνημόνιο το εγκατέλειψαν οι πνευματικοί του πατέρες και θα έρθει ο Σαμαράς να …υιοθετήσει το ορφανό; Όταν η πολιτική του «μπάζει» από παντού και καταστρέφει τη χώρα;
Στη γενική θεωρία των διαπραγματεύσεων υπάρχουν δυο κρίσιμοι στόχοι. «Το ελάχιστο αποδεκτό» και το «μέγιστο επιθυμητό». Χθές ο Σαμαράς απεδέχθη τη δανειακή σύμβαση. Αποδεχόμενος τη δανειακή, δείχνει αρκετά αξιόπιστος για να διεκδικίσει τις πολιτικές που θα επιτρέψουν την χώρα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Για να μπορέσεις να διεκδικίσεις το «μέγιστο επιθυμητό», πρέπει να αποδεχθείς και να κατοχυρώσεις το «ελάχιστο αποδεκτό». Και αυτό έγινε χθές!
Περί προδοσίας, υπόγειων συμφωνιών και συμμαθητών
Στην αρχή μου προκαλούσε εντύπωση που, ειδικά τον τελευταίο καιρό, ο Σαμαράς επαναλαμβάνει τη φράση «να μου έχετε εμπιστοσύνη». Εκτιμώ οτι δεν το λέει τυχαία. Προφανώς αντιλαμβάνεται οτι ο ελληνικός λαός έχει απογοητευτεί από τους πολιτικούς και φοβάται να μη διαψευστεί και πάλι. Η επανάληψη αυτής της φράσης, που ισοδυναμεί με προσωπική δέσμευση, δείχνει οτι αναλαμβάνει προσωπικά τη μάχη και θέλει να οικοδομήσει μια προσωπική σχέση με τους πολίτες. Βέβαια, η εμπιστοσύνη δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται. Ομως, αν δούμε την πολιτική του συμπεριφορά, ειδικότερα απέναντι στο μνημόνιο, ποιά από τα επιχειρήματά του δεν απεδείχθησαν ορθά; Ποιό μέρος της κριτικής του απεδείχθη αβάσιμο; Οταν επομένως, έχει δείξει αυτή τη συνέπεια, γιατί συνεχίζουμε να αμφισβητούμε τις προθέσεις του;
Όσον αφορά στο ευφυολόγημα περί υπόγειων συμφωνιών και συμμαθητών, αλήθεια πιστεύει κανένας οτι θα μπορούσε ποτέ ο Σαμαράς να εμπιστευτεί το Πρωθυπουργό όταν ο τελευταίος έχει σπάσει όλα τα κοντέρ αναξιοπιστίας;
Συνταγματολόγοι και τεχνοκράτες
Μετά τη χθεσινοβραδυνή τοποθέτηση του Σαμαρά στη Βουλή, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η Ν.Δ. προτάσσει το θέμα των εκλογών, ζητά την παραίτηση του πρωθυπουργού και τον ορισμό μεταβατικής κυβέρνηση ορισμένης διάρκειας η οποία θα φέρει τη δανειακή στη Βουλή και θα οδηγήσει τη χώρα, ομαλά σε εκλογές. Αναρωτιούνται μερικοί, «καλά και μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, θα αναλάβει το βάρος να ψηφίσει τη συμφωνία;». Κατ’αρχήν τη συμφωνία θα την ψηφίσει η Βουλή. Δεύτερον, έχουμε λόγους να πιστεύουμε, αν κρίνουμε από τη σημερινή κυβέρνηση, οτι μια κυβέρνηση πολιτικών θα ήταν καλύτερη;
Γιατί, λοιπόν, απορρίπτουμε apriori μια κυβέρνηση τεχνοκρατών; Μήπως για τόσο εξειδικευμένα θέματα και πολύπλοκες διαπραγματεύσεις , θα ήταν προτιμότερο να εμπιστευτούμε ειδικούς και όχι συνταγματολόγους που παριστάνουν τους …οικονομολόγους; Και δεν προλαβαίνουμε να μετράμε γκάφες, αποτυχίες, μέτρα και…. χιλιόμετρα;
Τελικά τι θέλει ο Παπανδρέου;
Ο Παπανδρέου δεν θέλει να φύγει. Θα το κάνει, μόνον όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ταπεινωτική αποχώρηση. Εδώ έσκυψε το κεφάλι στη Μέρκελ, που τους έδωσε …σκονάκι με οδηγίες προς ναυτιλομένους. Δεν αντέδρασε στις προσβολές της Β. Παπανδρέου που του είπε οτι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Θα φύγει έτσι εύκολα;
Ο Παπανδρέου θέλει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Θα το εκλάβει ως επαναβεβαίωση. Στη συνέχεια θα αρχίσει έναν προσχηματικό διάλογο τάχαμου για μια κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης». Ο διάλογος θα είναι μακρόσυρτος! Στους ξένους θα λέει οτι εργάζεται για την εθνική ενότητα. Στους …ιθαγενείς οτι επενδύει στη συναίνεση! Ετσι θα περνάει ο καιρός!
Αν, αυτό το χαρτί δεν του βγει και αναγκαστεί τελικά να αποδεχθεί κάποιας μορφής συγκυβέρνηση, θα θέσει ως όρο αυτή η κυβέρνηση να κρατήσει τουλάχιστον μέχρι την Ανοιξη! Γιατί; Γιατί έτσι θα φορτώσει και στους άλλους την ευθύνη για την ακολουθούμενη πολιτική! Θα μπορεί να λέει οτι δικαιώνεται! Θα τους φορτώσει και ευθύνες, ενώ θα προσπαθήσει να ελαφρύνει τις δικές του!
Συμπέρασμα: Χθές παίχτηκε μια παρτίδα σκάκι την οποία ο κ. Παπανδρέου έχασε κατά κράτος. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.
Πρώτος στόχος για τη Ν.Δ. παραμένει η παραίτηση του κ. Παπανδρέου. Δεύτερος, ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης από μη κομματικά στελέχη (έτσι θα χρεωθούν την ευθύνη όλοι οι σημερινοί υπουργοί) με προσδιορισμένο χρονοδιάγραμμα και βασικές αρμοδιότητες την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και τη διενέργεια εκλογών. Τρίτος, η άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Αν ο πρωθυπουργός αρχίσει τα γνωστά τερτίπια, τότε ο στόχος είναι ένας: εκλογές εδώ και τώρα. Και αυτό πρέπει να αποφασιστεί τώρα!
Στην πρώτη του συνέντευξη στη ΔΕΘ, ως Πρόεδρος της Ν.Δ., ο Α. Σαμαράς είχε πεί σε μια αποστροφή του λόγου του: «Το δυσκολότερο θα είναι να πείσω τους φίλους και τους οπαδούς της παράταξης μας»!
Διαβάζοντας τα επικριτικά σχόλια για τη χθεσινή του πρωτοβουλία, θυμήθηκα πόσο δίκιο είχε!
Κατ’ αρχήν δυο εισαγωγικές παρατηρήσεις. Απορώ πόσο έχουμε εθιστεί από την πασοκική προπαγάνδα! Ακόμα και μια ηλίθια διαρροή την εκλαμβάνουμε ως εξ αποκαλύψεως αλήθεια! Πειθόμεθα ασθμένως και αρχίζουμε την κριτική και τη γκρίνια! Δεύτερον, αρκετοί της απο εδώ πλευράς, ακόμα και πίσω από χονδροειδέστατες γκάφες, ανακαλύπτουν μεγάλους στρατηγικούς σχεδιασμούς και έξυπνες κινήσεις! Μόνο και μόνο επειδή έτσι λέει η πασοκική προπαγάνδα! «Πάλι μας την έφερε το ΠΑΣΟΚ», καταλήγουν απογοητευμένοι!
Να έρθουμε, λοιπόν, στα χθεσινά. Αρκετοί φίλοι μου τηλεφώνησαν, άλλοι μου έγραψαν απογοητευμένοι. Σταχυολογώ, μερικά από τα σχόλιά τους και θα επιχειρήσω κάποιες απαντήσεις:
-«Βιάστηκε να τοποθετηθεί ο Σαμαράς. Τον έσωσε τον Γιώργο! Αν δεν έκανε τη δήλωση, μέχρι το βράδυ ο Γιώργος θα είχε πέσει!»
-«Εκανε κωλοτούμπα ο Σαμαράς και εγκατέλειψε τη αντι-Μνημονιακή γραμμή»
-«Οτι έκτιζε δυο χρόνια, το έχασε σε μια μέρα»
-«Τελικά τα έχουν βρεί οι δυό συμμαθητές και συνεννοούνται υπογείως!»
«Υπεράνω όλων η πατρίς»
Αν και πρέπει να θεωρείται αυτονόητο, για όσους υπηρετούν το δημόσιο βίο της χώρας, υπεράνω όλων είναι η πατρίδα. Ολοι οι άλλοι στόχοι υποχωρούν. Γιατί, αν κινδυνεύει η πατρίδα, όλοι μας κινδυνεύουμε.
Όσοι, λοιπόν, παρακολουθούσαν από χθές το πρωί τα ξένα ΜΜΕ, θα διαπίστωναν με οργή, αλλά και θλίψη, ότι η πατρίδα μας ήταν ένας διεθνής περίγελος. Το κωμικοτραγικό ανέκδοτο της ημέρας. Κυβέρνηση ουσιαστικά δεν υπήρχε και η χώρα έδειχνε ακέφαλη.
Διαφωνώ σε αρκετά σημεία με το περιεχόμενο της δήλωσης Σαμαρά, αλλά του αναγνωρίζω ότι ανέλαβε το πολιτικό κόστος να στείλει ένα μήνυμα, κυρίως στην Ευρώπη, ότι η πατρίδα μας δεν εκπροσωπείται μόνον από έναν ανεκδιήγητο πρωθυπουργό! Έχει και σοβαρούς ηγέτες. Υπάρχει και άλλη λύση!
Απαιτείτο υψηλό αίσθημα ευθύνης και πατριωτική συνείδηση για να κάνει τέτοια υπέρβαση.
Είμαι βέβαιος, ότι πολλοί εξ ημών, αν ο Σαμαράς δεν μιλούσε, θα βγαίναμε να τον κατηγορήσουμε για έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας και ότι κρύβεται στα δύσκολα.
Έσωσε τον Γιώργο ή μήπως τον εξέθεσε;
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο «Γιώργος δεν σώζεται με τίποτα», αλλά ας αναλύσουμε λίγο το πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Ο Σαμαράς γνωρίζει ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι «κολλημένος με την καρέκλα». Δεν φεύγει εύκολα. Εικάζω ότι όταν άκουσε τις δηλώσεις του Παπανδρέου από τις Κάννες, θα αντελήφθη ότι ο Πρωθυπουργός για να επιβιώσει από το ναυάγιο του δημοψηφίσματος και τη σκόπελο της ψήφου εμπιστοσύνης είχε μόνο μια εναλλακτική πρόταση: να προτείνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας! Με τους δικούς τους όρους. Και θα πίεζε τον Σαμαρά να την αποδεχθεί!
Τι έκανε, λοιπόν, ο Σαμαράς; Βγήκε και ακύρωσε τους σχεδιασμούς του Παπανδρέου! Και όχι μόνο αυτό! Του κατέθεσε και μια πρόταση η οποία προϋπόθετε την παραίτηση του!!! Παραίτηση, ισοδυναμεί με ομολογία αποτυχίας! Όσοι παρακολούθησαν την, άλλα, αντ’ άλλων, ομιλία του Παπανδρέου στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, θα είδαν το απόλυτο αδιέξοδό του!
Και την αυτογελοιοποίησή του! Με την χθεσινή δήλωσή του ο Σαμαράς επεδίωξε το μείζον που είναι η παραίτηση του Παπανδρέου. Η παραίτηση του οδηγεί την Κυβέρνηση σε πτώση, άρα ανοίγει το δρόμο προς τις εκλογές και μάλιστα άμεσα!
Ναι στη δανειακή και στη 6η δόση
Ο Σαμαράς, όμως, δρασκέλισε και ένα βήμα παραπάνω. Είπε ξεκάθαρα ότι θα ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση! Γιατί; Γιατί μετά τους τραγελαφικούς χειρισμούς Παπανδρέου, η ψήφιση της δανειακής έγινε προϋπόθεση για την εκταμίευση της 6ης δόσης! Και η δόση αυτή είναι απαραίτητη για τη λειτουργία τους κράτους! Ας κάνουμε την παρακάτω υπόθεση εργασίας: Ο Σαμαράς καταψηφίζει τη δανειακή. Η χώρα οδηγείται σε εκλογές στις 4 Δεκεμβρίου και ο Σαμαράς γίνεται Πρωθυπουργός. Οι εταίροι για να του κάνουν ένα γερό χουνέρι δεν εκταμιεύουν την 6η δόση. Η Κυβέρνησή του δεν έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις το πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου! Φαντάζεστε τι θα ακολουθούσε;
Ο Σαμαράς, λοιπόν, δηλώνοντας οτι θα ψηφίσει τη δανειακή πέτυχε δυο πράγματα. Πρώτον, έστειλε ένα μήνυμα σταθερότητας προς τις αγορές και τις κυβερνήσεις. Δεύτερον, σε περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές εξασφάλισε το αναγκαίο χρόνο για τον πρώτο κρίσιμο καιρό της νέας κυβέρνησης.
Ναι, αλλά έγινε μνημονιακός!
Αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο! Το μνημόνιο το εγκατέλειψαν οι πνευματικοί του πατέρες και θα έρθει ο Σαμαράς να …υιοθετήσει το ορφανό; Όταν η πολιτική του «μπάζει» από παντού και καταστρέφει τη χώρα;
Στη γενική θεωρία των διαπραγματεύσεων υπάρχουν δυο κρίσιμοι στόχοι. «Το ελάχιστο αποδεκτό» και το «μέγιστο επιθυμητό». Χθές ο Σαμαράς απεδέχθη τη δανειακή σύμβαση. Αποδεχόμενος τη δανειακή, δείχνει αρκετά αξιόπιστος για να διεκδικίσει τις πολιτικές που θα επιτρέψουν την χώρα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Για να μπορέσεις να διεκδικίσεις το «μέγιστο επιθυμητό», πρέπει να αποδεχθείς και να κατοχυρώσεις το «ελάχιστο αποδεκτό». Και αυτό έγινε χθές!
Περί προδοσίας, υπόγειων συμφωνιών και συμμαθητών
Στην αρχή μου προκαλούσε εντύπωση που, ειδικά τον τελευταίο καιρό, ο Σαμαράς επαναλαμβάνει τη φράση «να μου έχετε εμπιστοσύνη». Εκτιμώ οτι δεν το λέει τυχαία. Προφανώς αντιλαμβάνεται οτι ο ελληνικός λαός έχει απογοητευτεί από τους πολιτικούς και φοβάται να μη διαψευστεί και πάλι. Η επανάληψη αυτής της φράσης, που ισοδυναμεί με προσωπική δέσμευση, δείχνει οτι αναλαμβάνει προσωπικά τη μάχη και θέλει να οικοδομήσει μια προσωπική σχέση με τους πολίτες. Βέβαια, η εμπιστοσύνη δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται. Ομως, αν δούμε την πολιτική του συμπεριφορά, ειδικότερα απέναντι στο μνημόνιο, ποιά από τα επιχειρήματά του δεν απεδείχθησαν ορθά; Ποιό μέρος της κριτικής του απεδείχθη αβάσιμο; Οταν επομένως, έχει δείξει αυτή τη συνέπεια, γιατί συνεχίζουμε να αμφισβητούμε τις προθέσεις του;
Όσον αφορά στο ευφυολόγημα περί υπόγειων συμφωνιών και συμμαθητών, αλήθεια πιστεύει κανένας οτι θα μπορούσε ποτέ ο Σαμαράς να εμπιστευτεί το Πρωθυπουργό όταν ο τελευταίος έχει σπάσει όλα τα κοντέρ αναξιοπιστίας;
Συνταγματολόγοι και τεχνοκράτες
Μετά τη χθεσινοβραδυνή τοποθέτηση του Σαμαρά στη Βουλή, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η Ν.Δ. προτάσσει το θέμα των εκλογών, ζητά την παραίτηση του πρωθυπουργού και τον ορισμό μεταβατικής κυβέρνηση ορισμένης διάρκειας η οποία θα φέρει τη δανειακή στη Βουλή και θα οδηγήσει τη χώρα, ομαλά σε εκλογές. Αναρωτιούνται μερικοί, «καλά και μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, θα αναλάβει το βάρος να ψηφίσει τη συμφωνία;». Κατ’αρχήν τη συμφωνία θα την ψηφίσει η Βουλή. Δεύτερον, έχουμε λόγους να πιστεύουμε, αν κρίνουμε από τη σημερινή κυβέρνηση, οτι μια κυβέρνηση πολιτικών θα ήταν καλύτερη;
Γιατί, λοιπόν, απορρίπτουμε apriori μια κυβέρνηση τεχνοκρατών; Μήπως για τόσο εξειδικευμένα θέματα και πολύπλοκες διαπραγματεύσεις , θα ήταν προτιμότερο να εμπιστευτούμε ειδικούς και όχι συνταγματολόγους που παριστάνουν τους …οικονομολόγους; Και δεν προλαβαίνουμε να μετράμε γκάφες, αποτυχίες, μέτρα και…. χιλιόμετρα;
Τελικά τι θέλει ο Παπανδρέου;
Ο Παπανδρέου δεν θέλει να φύγει. Θα το κάνει, μόνον όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ταπεινωτική αποχώρηση. Εδώ έσκυψε το κεφάλι στη Μέρκελ, που τους έδωσε …σκονάκι με οδηγίες προς ναυτιλομένους. Δεν αντέδρασε στις προσβολές της Β. Παπανδρέου που του είπε οτι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Θα φύγει έτσι εύκολα;
Ο Παπανδρέου θέλει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Θα το εκλάβει ως επαναβεβαίωση. Στη συνέχεια θα αρχίσει έναν προσχηματικό διάλογο τάχαμου για μια κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης». Ο διάλογος θα είναι μακρόσυρτος! Στους ξένους θα λέει οτι εργάζεται για την εθνική ενότητα. Στους …ιθαγενείς οτι επενδύει στη συναίνεση! Ετσι θα περνάει ο καιρός!
Αν, αυτό το χαρτί δεν του βγει και αναγκαστεί τελικά να αποδεχθεί κάποιας μορφής συγκυβέρνηση, θα θέσει ως όρο αυτή η κυβέρνηση να κρατήσει τουλάχιστον μέχρι την Ανοιξη! Γιατί; Γιατί έτσι θα φορτώσει και στους άλλους την ευθύνη για την ακολουθούμενη πολιτική! Θα μπορεί να λέει οτι δικαιώνεται! Θα τους φορτώσει και ευθύνες, ενώ θα προσπαθήσει να ελαφρύνει τις δικές του!
Συμπέρασμα: Χθές παίχτηκε μια παρτίδα σκάκι την οποία ο κ. Παπανδρέου έχασε κατά κράτος. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.
Πρώτος στόχος για τη Ν.Δ. παραμένει η παραίτηση του κ. Παπανδρέου. Δεύτερος, ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης από μη κομματικά στελέχη (έτσι θα χρεωθούν την ευθύνη όλοι οι σημερινοί υπουργοί) με προσδιορισμένο χρονοδιάγραμμα και βασικές αρμοδιότητες την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και τη διενέργεια εκλογών. Τρίτος, η άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Αν ο πρωθυπουργός αρχίσει τα γνωστά τερτίπια, τότε ο στόχος είναι ένας: εκλογές εδώ και τώρα. Και αυτό πρέπει να αποφασιστεί τώρα!
