Αν διαβάσει κανείς τα κυριακάτικα φύλλα θα διαπιστώσει ότι όλοι περιμένουν να δούν που θα καταλήξει το…ξεφύλλισμα του ημερολογίου από τον Σαμαρά. Κανείς πάντως δεν θεωρεί ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου, όπως αποφασίσθηκε στην σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών.
Όλοι τις τοποθετούν από τις αρχές Μαρτίου μέχρι τις αρχές Απριλίου, αν και δύσκολα βλέπουμε να μετατίθεται η ημερομηνία μετά την 25η Μαρτίου λόγω του φόβου της …παρέλασης. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που βλέπουν εκλογές στις 22 Ιανουαρίου, αλλά μάλλον δεν πρέπει να τους παίρνουμε σοβαρά (ακόμα).Ο Αντώνης Σαμαράς πάντως έχει δηλώσει, ότι δεν είναι αγκαλιά με το ημερολόγιο, όσον αφορά τις εκλογές. Και σε κάθε περίπτωση η εκτίμησή μας είναι ότι δεν πρόκειται να συναινέσει σε μια παράταση πέραν των ολίγων εβδομάδων και σε κάθε περίπτωση εντός του Μαρτίου. Η θέση μας στο θέμα αυτό είναι σταθερή. Όπως έχουμε γράψει επανειλημμένως μόνο μια κυβέρνηση με ισχυρή λαϊκή νομιμοποίηση μπορεί να αντιμετωπίσει τα πρωτόγνωρα αυτά προβλήματα της χώρας.
Είναι όμως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, οι εκλογές το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας; Και πώς μπορούμε, τώρα που τελειώνει αυτός ο βασανιστικός χρόνος, να εκτιμήσουμε την τακτική και στρατηγική του αρχηγού της ΝΔ;
Αν ανατρέξουμε στις κινήσεις υψηλής τακτικής του Α. Σαμαρά , βλέπουμε μια σταθερή επιμονή, βασανιστική θα την χαρακτήριζα, σε πολύ συγκεκριμένες και δύσκολες στοχεύσεις, απέναντι σε αμετροεπείς αντιπάλους και λάτρεις της κωλοτούμπας. Και όλα αυτά υπό τον κίνδυνο να σκάσει η χώρα πρόωρα.
Από τη στιγμή που οι χειρισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου οδήγησαν την Ελλάδα στο φιάσκο του δημοψηφίσματος και στους ανοιχτούς εκβιασμούς γύρω από την 6η δόση, παρουσιάστηκαν οι πρώτες πιεστικές προτεραιότητες:
- Να εξαφανιστεί από το προσκήνιο (ιδιαίτερα από τις συνόδους κορυφής) ο απερίγραπτος κ. Παπανδρέου,
- Να εξασφαλιστεί με το λιγότερο δυνατό ‘’αίμα’’ η δόση.
Αμέσως μετά ενέσκηψε ένα δυσκολότερο πρόβλημα, ένα πρόβλημα ουσίας:
- Οι Γερμανοί, έχοντας μελετήσει και κατανοήσει το ελληνικό σύνταγμα, απαιτούν την πλήρη ενημέρωση του κοινοβουλίου αναφορικά με τη νέα δανειακή σύμβαση και την υπερψήφισή της από 180 βουλευτές. Αυτή η καίρια λεπτομέρεια εξασφαλίζει τους δανειστές από μελλοντικές αμφισβητήσεις.
Αν ο Σαμαράς εκβίαζε τις εκλογές, θα κινδύνευε να βρεθεί νικητής χωρίς αυτοδυναμία. Αλλά ακόμα και αν κέρδιζε την αυτοδυναμία (το πιθανότερο σενάριο σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα), σίγουρα δεν θα διέθετε 180 βουλευτές, ώστε να διαπραγματευτεί με τους δικούς του όρους. Στην περίπτωση αυτή θα βρίσκονταν υπό συνεχή εκβιασμό:
- Από ένα σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ στο οποίο ο κάθε δελφίνος θα τίναζε στον αέρα τις διαπραγματεύσεις ανάλογα με την εσωκομματική πλειοδοσία ψηφοθηρίας,
- Από τους επίσημους κωλοτούμπες (χωρίς περεταίρω σχόλια),
- Από μια αριστερά που ζει στο γυάλινο κόσμο της και φαντασιώνεται μεταμοντέρνες κολεκτίβες ή πανευρωπαϊκές επαναστάσεις.
Με τα δεδομένα αυτά παραμάσχαλα, ο Α. Σαμαράς έκρινε ότι είναι προτιμότερο να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις, από ένα συγκεκριμένο σχήμα που θα είναι οριακά ανεκτό από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Φυσικά δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ένα τόσο κρίσιμο έργο σε αποδεδειγμένα ανίκανους πολιτικούς και έκρινε ότι η Ν.Δ. έπρεπε να συμμετέχει, έστω αποστασιοποιημένα, προκειμένου να τηρηθούν οι κόκκινες γραμμές (νομικό δίκαιο σύμβασης) ή προκειμένου να αποφευχθούν παρακινδυνευμένες ενέργειες, όπως οι νέες περικοπές των συντάξεων.
Ο καθένας από εμάς δικαιούται να έχει τις προσωπικές του απόψεις, για ένα τόσο κρίσιμο πολιτικό πρόβλημα, και ο καθένας από εμάς να τις υποστηρίζει έντονα, ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση και την ιδιοσυγκρασία του. Άλλος θέλει εκλογές τώρα, άλλος επιμένει για οριστική ρήξη με τον κ. Παπαδήμο, άλλος προτρέπει για ρήξη με τους Γερμανούς και πάει λέγοντας. Όμως όλοι οφείλουμε να αποδεχτούμε δύο ενοχλητικές αλήθειες:
- 1. Η βιωσιμότητα της Ελλάδας στην ευρωζώνη εξαρτάται άμεσα από τις διαθέσεις των Γερμανών και από τη νέα δανειακή σύμβαση την οποία θα προτείνουν, σε συνδυασμό με ένα εθελοντικό ή μη κούρεμα του χρέους μας. Το πρόβλημα έχει καταστεί ιδιαίτερα περίπλοκο από την ώρα που η ελληνική αναδιάρθρωση συναρτάται, τόσο από την πορεία της ιταλικής οικονομίας, όσο και από τις γενικότερες εξελίξεις που αναμένονται τάχιστα στο εσωτερικό της Ε.Ε. (διάσπαση, πληθωριστικό ευρώ κ.λπ.)
- Και οι πέτρες σε αυτή τη χώρα γνωρίζουν ότι χρήματα για αναπτυξιακή πολιτική, όχι μόνο δεν υπάρχουν, αλλά μάλιστα απαιτούνται και νέες περικοπές (άρα νέα ύφεση) προκειμένου να αναχρηματοδοτηθούν οι αστοχίες του ΠΑΣΟΚ. Άρα, αν θέλουμε να εφαρμόσουμε το μίγμα της πολιτικής μας, οι διαθέσιμοι πόροι μπορούν να βρεθούν μόνο μέσα από την αναδιάρθρωση του χρέους. Αν λοιπόν επιθυμούμε για παράδειγμα να σώσουμε τις συλλογικές συμβάσεις, να ανακουφίσουμε τους γέροντές μας και να μειώσουμε τη φορολογία, αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει από άλλους πόρους (που απλά δεν υπάρχουν), παρά μόνο από την επικείμενη μείωση του χρέους, με όποιο τρόπο αυτή προκύψει.
Στην πορεία προς το κούρεμα μπορεί να απαιτηθούν θυσίες και θα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους:
- Αν π.χ. το δίλλημα τεθεί ανάμεσα στις επικουρικές συντάξεις και το νομικό δίκαιο, τότε βάση εθνικών προτεραιοτήτων θα πρέπει να θυσιάσουμε τις συντάξεις, όσο και αν μας πονάει, προκειμένου να αποτρέψουμε μια εθνική καταστροφή που όμοιά της δεν έχουμε ζήσει ως έθνος.
- Αν από την άλλη κληθούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δραστικές μειώσεις δαπανών και σε ζητήματα όπως το ύψος του κουρέματος ή το επιτόκιο, θα πρέπει να δώσουμε βάρος στο δεύτερο, προκειμένου να προσπαθήσουμε μετά τις εκλογές να ανατάξουμε την οικονομία και να δημιουργήσουμε εκ νέου θέσεις εργασίας για τους ανέργους μας.
Αυτές τις ιστορικές στιγμές οφείλουμε να αγκαλιάσουμε με εμπιστοσύνη τον Αντώνη Σαμαρά και να μείνουμε πιστοί στις αρχές και τις αξίες μας, χωρίς αφορισμούς όμως και έχοντας γνώμονα το συμφέρον του έθνους και όχι τις προσωπικές μας, ενδεχομένως κοντόφθαλμες, προτεραιότητες.
