ΑΝ Η ΑΠΕΙΛΗ ότι δεν θα εκταμιευθεί η έκτη δόση του ευρωπαϊκού δανείου προς την Ελλάδα προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και τη δημιουργία μεταβατικού σχήματος συνεργασίας υπό τον καθηγητή Παπαδήμο, η έβδομη δόση και η νέα δανειακή σύμβαση είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε νέες, ασφυκτικές πιέσεις για παράταση της θητείας του και διεύρυνση της αποστολής του.... Είναι κοινό μυστικό ότι ήδη εργάζονται σκληρά προς την κατεύθυνση αυτή πολιτικά, επιχειρηματικά και εκδοτικά κέντρα, ορισμένα μάλιστα εκ των οποίων είναι σε ανοικτή γραμμή επικοινωνίας και συνεννόησης με την τρόικα. Η επιδίωξή τους είναι απλή και δεν την κρύβουν.
Θέλουν να ματαιώσουν την προσυμφωνημένη ανάμεσα στα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση εκλογική αναμέτρηση της 19ης Φεβρουαρίου, να ανασχηματίσουν την υπερτροφική και δυσλειτουργική κυβέρνηση Παπαδήμου, περιορίζοντας αποφασιστικά τον αριθμό των υπουργών, και να παρατείνουν τον βίο της μέχρι τη λήξη της παρούσης τετραετίας, δηλαδή για περίπου δύο χρόνια...
ΟΣΟΙ ΠΡΟΩΘΟΥΝ αυτό το σενάριο επικαλούνται λόγους εθνικού συμφέροντος. Λένε, δηλαδή, ότι η παραμονή του πρώην τραπεζίτη στην πρωθυπουργία θα εξευμενίσει τα... κακά πνεύματα της Ευρώπης, θα ενισχύσει την αξιοπιστία της χώρας μας ιδίως απέναντι στους δανειστές και... δυνάστες της και θα επιταχύνει την πραγματοποίηση των αναγκαίων, για την επιβίωση της χώρας στην ευρωζώνη, μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών. Βασικό τους επιχείρημα είναι ότι ο τεχνοκράτης Παπαδήμος θα προχωρήσει χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις στις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και σε όποιο άλλο μέτρο χρειαστεί, όσο σκληρό ή οδυνηρό και αν είναι, καθώς δεν θα υπολογίσει το πολιτικό κόστος, όπως συνήθως πράττουν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους. Και τέλος, υποστηρίζουν ότι με την παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου θα δοθεί χρόνος προκειμένου να ολοκληρωθούν οι διεργασίες, που ήδη άρχισαν στο παρασκήνιο της πολιτικής μας ζωής, για τη δημιουργία νέων πολιτικών κομμάτων και κινήσεων, που θα μπορούσαν να ανατρέψουν το παρόν σκηνικό και να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού χάρτη, με περισσότερη «υγεία» και μεγαλύτερο ενδιαφέρον...
ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα επιχειρήματα θα είχαν ίσως κάποια βάση αν μιλούσαμε για μια πραγματική κυβέρνηση συνεργασίας, που θα στηριζόταν από τα κόμματα στη βάση μιας ευρείας προγραμματικής συμφωνίας και που θα είχε συγκροτηθεί με κριτήρια εύρυθμης λειτουργίας και αποτελεσματικότητας από έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, έναν ηγέτη με σημαντικό πολιτικό εκτόπισμα και υψηλό κύρος. Ο κ. Παπαδήμος ούτε διαθέτει τα χαρακτηριστικά αυτά, ούτε λειτούργησε μέχρι τώρα με τον τρόπο αυτό. Μπορεί να είναι χρήσιμος στον μεταβατικό ρόλο του υπηρεσιακού κατ’ ουσίαν πρωθυπουργού, που θα διαχειριστεί την υπόθεση του κουρέματος του χρέους μας και θα προωθήσει την έγκριση και εφαρμογή της νέας δανειακής σύμβασης, αλλά δεν είναι αυτός που θα οραματισθεί την επόμενη ημέρα της χώρας και θα εμπνεύσει μια πανεθνική κινητοποίηση για την έξοδο από την κρίση και την επιστροφή στον δρόμο της ανάπτυξης. Και βέβαια, κυρίως, δεν είναι αυτός που θα υψώσει ανάστημα μπροστά στους δανειστές-δυνάστες μας και θα πει τα μεγάλα «όχι»! Ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην οικονομικός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου υπήρξε υπάλληλός τους. Δύσκολα θα τους αντιμετωπίσει τώρα ως ισοϋψής συνομιλητής... Και ειδικά σήμερα η χώρα μας χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ έναν ισχυρό ηγέτη, που θα πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι η οικονομική πολιτική που μας επέβαλαν και μας επιβάλλουν είναι καταστροφική και αδιέξοδη όχι μόνο για τα δικά μας, αλλά και για τα δικά τους συμφέροντα.
ΟΣΟ για τη θεωρία του πολιτικού κόστους, που επικαλούνται όσοι θέλουν να αποφύγουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, φαίνεται πως ξεχνούν ότι αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας. Κυβέρνηση και πρωθυπουργός χωρίς στοιχειώδη δημοκρατική νομιμοποίηση δεν μπορούν να σταθούν επί μακρόν. Πολιτική που ασκείται ερήμην της κοινωνίας είναι καταδικασμένη σύντομα να καταρρεύσει στη γελοιότητα. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος πρέπει να θεοποιείται σε βάρος των πραγματικών και μακροπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων. Κανείς δεν λέει ότι στον βωμό του λαϊκισμού και του κομματικού καιροσκοπισμού πρέπει να θυσιάζεται η λογική και η αλήθεια. Από την άλλη πλευρά, όμως, ποιοι είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι μπορούν να αποφασίζουν πριν από εμάς για μας; Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι μπορούν να κυβερνήσουν για δύο ολόκληρα χρόνια τη χώρα, έτσι... χωρίς πρόγραμμα; Ή, μάλλον, με το... πρόγραμμα του Ράιχενμπαχ και του Τόμσεν; Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει λόγο στα πολιτικά πράγματα της χώρας; Και ότι τον πρωθυπουργό μπορούν να τον επιλέγουν αόρατες και... ορατές δυνάμεις του παρασκηνίου; Δεν βλέπουν ότι με τις μεθοδεύσεις και τα τερτίπια τους έχουν ήδη υποσκάψει τη δημόσια εικόνα του εκλεκτού τους κ. Παπαδημου; Και αν δεν το βλέπουν ή αν δεν τους ενδιαφέρει, εκείνος τι κάνει; Γιατί δεν «πατάει πόδι», απαιτώντας δημόσια να εφαρμοσθούν απαρέγκλιτα όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί; Τι περιμένει; Τι... ελπίζει; Δεν βλέπει τις δημοσκοπήσεις;
real
