Το Newstrap φιλοξενεί συνέντευξη ενός ανθρώπου που είναι σε θέση να έχει μία εικόνα για τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, τόσο στο σύνολό τους, όσο και στις λεπτομέρειες. Για την ακρίβεια, η άποψη του ....
συγκεκριμένου έχει ενδιαφέρον, κυρίως διότι έχει την εμπειρία να εκτιμά τις εξελίξεις, διαβάζοντάς τις, ανάμεσα στις λεπτομέρειές τους. Βρήκαμε και μιλήσαμε με τον κ. Ιωάννη Μοίρα, επί τρία χρόνια αναπληρωτή Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού και Προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας (2006-2009), δύο χρόνια αναπληρωτή Γραμματέα Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ένωσης (2004-2006), επί πολλά χρόνια (1997-2004) συνεργάτη του Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ καθώς και του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, επαγγελματία δημοσιογράφου παλιότερα (1990-2000) σε εφημερίδες και κανάλια της Ελλάδας και του Εξωτερικού, με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης και στο Πανεπιστήμιο του Έσσεξ. Σήμερα, εργάζεται ιδιωτικά ως ειδικός αναλυτής σε θέματα Στρατηγικής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας.
ΜΕΡΟΣ Α'
Να αρχίσουμε από τις γενικές εξελίξεις. Βλέπετε διάσωση της χώρας μέσω νέας δανειακής σύμβασης, ή χρεοκοπία;
Μη ζούμε με αυταπάτες. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα είναι ήδη χρεοκοπημένη. Αδυνατούμε να εφαρμόσουμε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, πόσο μάλλον πλεονασματικό. Πληρώνουμε παραπάνω απ' όσα εισπράττουμε. Τρέχουν προηγούμενες δανειακές υποχρεώσεις, στις οποίες δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Και για να τα φέρουμε βόλτα με όλα τα προηγούμενα, προκειμένου να μην κηρύξουμε γενικότερη στάση πληρωμών, μπαίνουμε στην ανάγκη νέου δανεισμού. Πλέον όχι από τις αγορές, αλλά από ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν.
Σε ότι αφορά τη διάσωση που είπατε. Ούτε αυτή μπορεί να συμβεί με τη μνημονιακή λογική, καθώς διέπεται από το φαινόμενο της συνεχούς επανακύκλωσης και διόγκωσης της ύφεσης. Η Οικονομία δεν ακολουθεί αναπτυξιακή τροχιά, διότι αυτή δεν είναι η φιλοσοφία που διέπει το Μνημόνιο 1 και 2. Αντιθέτως, η φιλοσοφία είναι αυστηρώς περιοριστική ως προς τη διάθεση κονδυλίων και δαπανών και απολύτως φοροεισπρακτική ως προς τη συγκέντρωση εσόδων. Αποτέλεσμα; Το πιο πιθανό είναι ότι μέχρι τέλους του 2012, θα έχουν διαλυθεί εντελώς οι κοινωνικές δομές του κράτους, η ύφεση θα έχει επιφέρει οριστική φτωχοποίηση της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα έχουν βάλει στην πλειοψηφία τους λουκέτο και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα έχουν κλείσει τα βιβλία, με ένα σωρό χρέη στην πλάτη σε πληρωμές, φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, η πραγματική ανεργία θα έχει εκτοξευτεί σε ποσοστά πολύ μεγαλύτερα ακόμη και της Ισπανίας. Και φυσικά, το κράτος δεν θα βάζει στα ταμεία ούτε μισό ευρώ, πολύ απλά διότι δεν θα έχει ο κόσμος να πληρώσει, ούτε φόρους, ούτε τέλη, ούτε εισφορές, ούτε τίποτα.
Επομένως, εάν ισχύουν έστω κι ένα μέρος από αυτά τα οποία λέτε, για ποιο λόγο επιμένουν να πάμε στη λογική της υπογραφής μίας νέας σύμβασης;
Γιατί θα δεσμευτεί η δημόσια περιουσία μίας χώρας φιλέτο όπως η Ελλάδα. Γιατί θα υποθηκευτεί ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος, την ύπαρξη του οποίου ουδέποτε στο παρελθόν επιβεβαίωναν και τώρα μας εμφανίζουν ακόμη και με επακριβώς υπολογιζόμενες ποσότητες εξόρυξης. Γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις θα κατεβούν σε επίπεδα Βουλγαρίας, σε μία χώρα με κατοίκους απλούς εργατοϋπαλλήλους και αφεντικά τις γνωστές πολυεθνικές, που λόγω μεγέθους και ισχύος θα έχουν πατάξει κάθε εγχώριο ανταγωνιστή, με πρώτους τους μικρούς. Γιατί με τις επίμονες -σε ύποπτο θα έλεγα βαθμό- κι ολοένα κλιμακούμενες επιβολές φορολογικών βαρών πάνω στις ιδιόκτητες κατοικίες, οικόπεδα κι αγροτεμάχια που ανήκουν σε ανθρώπους οι οποίοι θα έχουν απομείνει άνεργοι ή θα εργάζονται για μεροκάματα και μισθούς πείνας, μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα έχει προκύψει μαζικό ξεπούλημα σε τιμές όσο-όσο της ιδιωτικής περιουσίας της μεσαίας τάξης. Μην ξεχνάμε, ότι για το μέσο Ευρωπαίο και όχι μόνο, τεχνοκράτη ή αναλυτή, με τον όποιο κυνισμό τον διέπει, το ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα φαντάζει ως μία στρέβλωση που δεν μπορεί να μένει αδιόρθωτη, ή ακόμη χειρότερα, ως ένα αμάρτημα που δεν μπορεί να μένει ατιμώρητο. Γιατί, τέλος, ουδείς εμφανίζεται ικανός αυτή την ώρα να ορθώσει ανάστημα και να αποτρέψει όλα τα προηγούμενα.
Δεν ελοχεύει ο φόβος κοινωνικής έκρηξης;
Όταν φτάσει η κατάσταση στο μη παρέκει, είναι παραπάνω από πιθανό να συμβεί. Και τότε, ουδείς είναι σε θέση να εκτιμήσει πως θα συμπεριφερθεί το πλήθος των εξεγερμένων, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους και κάτι άλλο που δεν αναφέρεται πουθενά κι από κανέναν, οι εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες των τελευταίων ετών, που είναι άνθρωποι χωρίς γνωστή ή αναγνωρισμένη ταυτότητα, διεύθυνση κατοικίας κ.ο.κ. Άνθρωποι, που είναι ήδη εξαθλιωμένοι, ενδεχομένως δε εξαγριωμένοι και δεν έχουν κανένα εθνοτικό, ιστορικό, κοινωνικό, πολιτισμικό ή συναισθηματικό δεσμό με τον ντόπιο πληθυσμό.
Σε ότι αφορά μία ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη, τα πράγματα φαίνονται ελεγχόμενα αυτή τη στιγμή που μιλάμε, διότι κυριαρχεί ο φόβος του αύριο. Αυτό, όσο υπάρχει η ελπίδα της σωτηρίας. Αν όμως σκάσει η Οικονομία, κάθε ελπίδα αποδειχθεί φρούδα ή ανύπαρκτη και δεν έχει ο πατέρας, άρχοντας μες στο νοικοκυριό του μέχρι χθες, να αγοράσει γάλα του παιδιού του, τι πιστεύετε εσείς ότι θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στην έκρηξη;
Ο κ. Παπαδήμος και τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνήση του, υπηρετούν δηλαδή σχέδιο παράδοσης της χώρας;
Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι εκλεγμένος από το λαό. Είναι διορισμένος από τα κόμματα. Για την ακρίβεια, από τα πρόσωπα που καθορίζουν την τύχη των κομμάτων αυτή τη στιγμή. Αν όλοι οι προηγούμενοι, με βάση το ιστορικό, τις καταβολές και τις διασυνδέσεις τους, υπηρετούν το εθνικό και λαϊκό συμφέρον, ή τα κεκτημένα και τις προσδοκίες μίας εγχώριας και διεθνούς ελίτ, ας το κρίνετε εσείς και οι αναγνώστες σας.
Από τα όσα λέτε, μου επιτρέπετε να υποθέσω ότι εντάσσεστε στο αντιμνημονιακό μπλοκ; Συζητάτε και την επιστροφή στη δραχμή;
Όπως συμβαίνει πάντα, έτσι και τώρα, ο τόπος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία, οι λεγόμενοι μνημονιακοί, που επιχειρούν και επιχειρηματολογούν για ένα Κράτος-Αποικία. Από την άλλη, οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί, που επιχειρούν και επιχειρηματολογούν για μία τιμία πλην όμως πτωχή Ελλάδα που θα γυρίσει στη δραχμή. Ξέρετε ποιος είναι ο αληθινός εφιάλτης; Να επιβεβαιωθούν και οι δύο. Δηλαδή, να γίνει η Ελλάδα αποικία αφού δεθεί καλά κι από παντού το θέμα της νέας σύμβασης και στη συνέχεια, να σκάσει το μπαλόνι της μνημονιακής πολιτικής και να υποχρεωθούμε σε έξοδο από το ευρώ. Ειλικρινά, ας εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο δε μπορούμε ταυτοχρόνως, πρώτον να τύχουμε της οικονομικής υποστήριξης εταίρων και συμμάχων, σίγουρα με όχι τοκογλυφικούς όρους, προκειμένου να επιλύσουμε άμεσα ζητήματα ρευστότητας, δεύτερον, να προχωρήσουμε σε ένα σύμφωνο εθνικής σύμπνοιας και κατανόησης πάνω σε απαραίτητες εδώ και χρόνια διαρθρωτικές αλλαγές πάνω στο κράτος και στην Οικονομία, τρίτον, να πατήσουμε το κουμπί ενός οικονομικού boost up μέσω της εκμετάλλευσης των παραδοσιακών και των καινούργιων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας (αναφέρω εν τάχει, ορυκτά-υδρογονάνθρακες, τουρισμός-πολιτισμός, ναυτιλία-διεθνές εμπόριο-μεταφορές, γεωργία-κτηνοτροφία κ.α.), μαζί με ξένους τεχνογνώστες και επενδυτές, πάνω στη βάση του αμοιβαίου κέρδους, και τέταρτον, να διαφυλάξουμε τις δομές ενός κοινωνικού κράτους υπέρ των αδυνάμων, κ.ο.κ.
ΜΕΡΟΣ Β'
Δεν υπάρχει για σας κόμμα που να προτείνει ένα ολοκληρωμένο συνδυαστικό σχέδιο μίας άλλης, μίας νέας Ελλάδας; Ούτε το ΠαΣοΚ, αλλά ούτε και η Νέα Δημοκρατία, που θέλει να αναλάβει τη διακυβέρνηση;
Αυτή τη στιγμή το ΠαΣοΚ, δεν είναι καν σε θέση να σχεδιάσει την ίδια την πολιτική προοπτική του. Πιστεύετε ότι είναι σε θέση να διαμορφώσει ολοκληρωμένο σχέδιο για μία νέα Ελλάδα; Όσο για το ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου συγκεκριμένα, ακόμη και ο πιο απομονωμένος γεωγραφικά κι επικοινωνιακά κάτοικος αυτής της χώρας γνωρίζει ότι πήγε κι έριξε το σκάφος πάνω στα βράχια. Σκοπίμως, όπως αποδείχθηκε, καθώς γνώριζε την πραγματική οικονομική κατάσταση, μέσω των επαφών του με Καραμανλή, Προβόπουλο, Μπαρόζο, Αλμούνια. Δολίως κατά πάσα πιθανότητα, καθώς αντί να λάβει νωρίς τα μέτρα που θα κρατούσαν ήσυχες τις αγορές και χαμηλά τα spreads και να εισέλθει σε μία ψύχραιμη, ουσιαστική και καλά τοποθετημένη διαπραγμάτευση του χρέους μας, το μόνο που έκανε ήταν να υπονομεύει με κάθε τρόπο διεθνώς την οικονομική αξιοπιστία και την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Σίγουρα, σε μία ευρύτερη ανάλυση, έμπασε ΔΝΤ και ΗΠΑ στις υποθέσεις της ευρωζώνης και μάλιστα από την πίσω πόρτα, ενώ δυστυχώς την ίδια ώρα, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες για μία ακόμη φορά κοιτούσαν το δέντρο, δηλαδή έναν δημοσιονομικά απείθαρχο και προβληματικό εταίρο κι έχαναν το δάσος, δηλαδή την ανάγκη να εμφανιστούν Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ, ως ισχυροί και συμπαγείς, αδιάβλητοι και αδιάσπαστοι, μέσα στον αρένα του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Υπάρχει βεβαίως και ο συσχετισμός των πολιτικών κινήσεων Παπανδρέου με τις κερδοσκοπικές κινήσεις κάποιων hedge funds, αλλά όλα αυτά οφείλουν να τα αξιολογήσουν, στο μέτρο και στο βαθμό που υποστηρίζονται από επαρκή στοιχεία, η Βουλή και η Δικαιοσύνη.
Σε ότι αφορά τη Νέα Δημοκρατία, πρότεινε από την αρχή δύο βασικά πράγματα: ένα διαφορετικό μίγμα οικονομικής πολιτικής, με όχι περιοριστική-εισπρακτική, αλλά μεταρρυθμιστική-αναπτυξιακή κατεύθυνση και επαναδιαπραγμάτευση χρεών και δανείων. Με την είσοδό της στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τα «ναι» αν όχι σε όλα, σίγουρα σε πολλά, πήγαν περίπατο τόσο το άλλο μίγμα πολιτικής, όσο και η επαναδιαπραγμάτευση. Η ΝΔ παγιδεύτηκε στην απλοϊκή στρατηγική ενός αντιμνημονιακού μονολόγου, χωρίς να έχει τα πολιτικά και επικοινωνιακά όπλα να επιβάλλει τη συγκεκριμένη ατζέντα, αλλά και χωρίς να έχει να παρουσιάσει ένα δεύτερο, καθαρά δικό της, εναλλακτικό σχέδιο στρατηγικής. Σημερινό αποτέλεσμα; Να σχοινοβατεί πάνω στο λεπτό νήμα της συγκυβερνώσας αντιπολίτευσης, ή της αντικυβερνητικής συμπολίτευσης και ενώ το ΠαΣοΚ καταρρέει, εκείνη να μην εισπράττει σχεδόν τίποτα από τις απώλειές του και αν και πρώτη στις μετρήσεις, να εμφανίζεται με δυναμική μη αυτοδυναμίας. Αφήστε που παρατηρείται κάτι οξύμωρο και πρωτοφανές, να χρησιμοποιεί ρητορική ριζοσπαστικής δεξιάς και να συντάσσεται με θέσεις νεοφιλελευθέρων.
Είστε συνήγορος της άποψης ότι η ΝΔ θα πρωτεύσει μεν, αλλά θα υποχρεωθεί να συγκυβερνήσει δε; Κι αν ναι, πάνω στην εφαρμογή ποιας πολιτικής; Το δε ΠαΣοΚ, ενδέχεται να διαλυθεί, όπως ισχυρίζονται κάποιοι παραρηρητές;
Θα ξεκινήσω από το τελευταίο, με μία ιστορική αναφορά. Για τους ρομαντικούς, το ΠαΣοΚ χτίστηκε πάνω σε σοσιαλιστικά ιδεώδη και στο μεγάλο όραμα της Αλλαγής. Για μένα, χτίστηκε πάνω στην πληθωρική παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, ως ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς, ενώ έσπευσαν να δώσουν σκληρές μάχες όχι οι παραδοσιακοί πρωταγωνιστές του δημοκρατικού κεντρώου χώρου, ούτε καν οι ιδεολόγοι του αντιχουντικού αγώνα, αλλά κάποιοι άνθρωποι που όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, επιδίωξη είχαν να αναγάγουν την πολιτική σε επάγγελμα και μάλιστα, εξαιρετικά επικερδές αν κρίνουμε από τα σπίτια, τα ταξίδια, τους γάμους τους κ.α. Σχετικά με την περίφημη Αλλαγή, άποψή μου είναι ότι μετά την λεγόμενη εθνική συμφιλίωση μεταπολιτευτικά, ήταν φυσιολογικό, πολιτικά και ιστορικά, να ακολουθούσε και η γεφύρωση του χάσματος των ανισοτήτων εντός της Κοινωνίας, είτε ήταν κυβέρνηση το ένα κόμμα, είτε το άλλο. Εκείνο το οποίο πραγματικά συνετελέσθη ως ανατροπή τη δεκαετία του '80, ήταν η απάντηση απέναντι στο παλιό κράτος της Δεξιάς, από το νεοσύστατο κράτος του ΠαΣοΚ, με έναν απίστευτο όγκο προσλήψεων στο Δημόσιο, με μία κομματική νομενκλατούρα που ήλεγχε τους πάντες και τα πάντα στο δημόσιο βίο, με μία αντικατάσταση των παλιών επιχειρηματικών (μαζί και εκδοτικών) τζακιών, με τη δημιουργία νέων, απολύτως ταυτιζομένων με τη νέα κατάσταση, και με έναν εξωτερικό υπερδανεισμό που επέτρεψε την κυκλοφορία άφθονου και εύκολου χρήματος.
Γιατί σας κουράζω; Απλά για να σας πω ότι το ΠαΣοΚ, από ένα σημείο και κάτω δεν στήθηκε ως κόμμα, αλλά ως σύστημα, με ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων από κάτω, να νιώθουν ότι εξαρτιούνται από αυτό, ή ότι οφείλουν σε αυτό. Βλέπουμε το ΠαΣοΚ στις μετρήσεις στο 10-15%. Στην κρίσιμη ώρα των εκλογών, ένα κομμάτι από τους αθρώπους που σας περιέγραψα και πάλι ΠαΣοΚ θα ψηφίσουν, ανεξαρτήτως αν βρίζουν ή ορύονται. Έτσι, το κόμμα θα βγει πιθανότατα δεύτερο (όχι τρίτο, τέταρτο, πέμπτο που λένε κάποιοι) θα πάει χαμηλά, αλλά δεν θα διαλυθεί. Ισχυρό επίσης, θα είναι το δέλεαρ και το κίνητρο της νομής της εξουσίας με το πρώτο κόμμα, μετεκλογικά. Στο μεταξύ, φαντάζομαι ότι αφού η εσωκομματική κατάσταση στο θέμα της διαδοχής θα έχει ξεφύγει με την παρουσία διαφόρων δελφίνων και τιμαριούχων, οι εσωτερικοί μηχανισμοί θα επιβάλλουν να βρεθεί μία λύση ισχυρή και ενωτική, υπό την εγγύηση (και υπό τον έλεγχο αναπόφευκτα) του Γιώργου Παπανδρέου.
Η ΝΔ, όσο και αν μαζέψει κοντά της τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους που έλκονται από το κόμμα που εμφανίζεται φαβορί, δεν δείχνει την τάση διαμόρφωσης μίας δυναμικής αυτοδυναμίας. Ένα περιορισμένο, αλλά πάντως εξαιρετικά κρίσιμο, ποσοστό αναμένεται να της αποσπάσει και ο Πάνος Καμμένος, εφόσον προχωρήσει με δικό του κόμμα. Αναπόφευκτα λοιπόν, θα υποχρεωθεί να συγκυβερνήσει. Με το ΠαΣοΚ; Με το ΛΑΟΣ; Και με τα δυό; Δεν έχει καμία σημασία, καθώς η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν πρόκειται να είναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Για ποιο λόγο; Αλήθεια, πιστεύετε ότι ως κυβέρνηση, που θα 'χει στο δικό της κρόταφο πρωτίστως καρφωμένο το πιστόλι των πιέσεων και των εκβιασμών, η ΝΔ θα δείξει τα ψυχικά και πολιτικά αποθέματα αρνηθεί στους δανειστές μας να πράξει εκείνα που θα μπορούσε όλο το τελευταίο διάστημα να αρνηθεί, επικαλούμενη το ακλόνητο άλλοθι του ρόλου της ως αξιωματική αντιπολίτευση; Ρητορικό είναι φυσικά και αυτό το ερώτημα.
Στα άλλα μέτωπα; Πως βλέπετε την αθροιστική άνοδο της Αριστεράς;
Ξεφεύγω λίγο για να σας πω ότι ανήσυχος είμαι για την άνοδο της Ακροδεξιάς. Έχετε δει τη δυναμική της Χρυσής Αυγής; Με τη δράση της στα γκέτο της περιοχής πέρα της Ομόνοιας και τη φιλομνημονιακή στάση του ΛΑΟΣ, εμφανίζει δυναμική εισόδου στη Βουλή, αν της παραχωρηθεί επαρκής πολιτικός χρόνος μέχρι τις εκλογές. Αν είχε άλλο αρχηγό από τον τωρινό, αυτή τη στιγμή θα είχε φτάσει στα όρια της εκλογιμότητας. Όσο για το ΛΑΟΣ, φαίνεται ήδη η φθορά του λόγω της επιλογής να μπει στο κάδρο της συγκυβέρνησης. Και ξέρετε, μισή μονάδα δημοσκοπικής πτώσης για ένα μικρό κόμμα, αποτελεί σοβαρή υπόθεση.
Για την Αριστερά τώρα. Ως φυσιολογική κρίνεται η άνοδός της. Το ΚΚΕ έχει έναν συμπαγή πυρήνα ψηφοφόρων, γύρω από τον οποίο έχουν μαζευτεί κρίσιμα ποσοστά αντιμνημονιακής ψήφου. Εντυπωσιακή είναι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που οφείλεται όχι μόνο στις θέσεις του και στην γενικότερη δυναμική των πραγμάτων, αλλά και από το γεγονός ότι ο Τσίπρας, απαλλαγμένος από το φάντασμα Αλαβάνου και έχοντας μπει στη φάση της δικής του πολιτικής ωρίμανσης, αναλαμβάνει πρωταγωνιστό ρόλο και δράση, τόσο εντός, όσο κι εκτός κοινοβουλίου. Ώρες-ώρες νομίζεις πως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο κοινοβουλευτικός επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ότι αφορά τη Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη, εκεί εμφανίζονται διάφορα αναπάντητα -για μένα τουλάχιστον- ερωτήματα σε ότι αφορά τη δημοσκοπική της εκτόξευση.
Θέλετε να γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένος ως προς αυτό;
Προσπαθώ να καταλάβω από που παίρνει ψηφοφόρους ο Κουβέλης και δεν το καταλαβαίνω. Από το ΣΥΡΙΖΑ; Δε νομίζω, εφόσον φαίνεται να διατηρεί αναλλοίωτες τις δυνάμεις του και μάλιστα, παρουσιάζονται ιδιαιτέρως αυξημένες δημοσκοπικά. Από το ΠαΣοΚ; Έτσι λένε μερικοί. Αλλά για μισό λεπτό. Ποιο ΠαΣοΚ πάει προς τη Δημοκρατική Αριστερά; Οι εκσυγχρονιστές; Μα λογικά αυτοί, με Παπαδήμο πρωθυπουργό θα έπρεπε να κάνουν πάρτυ. Είναι λες και επήλθε η δικαίωσή τους με ένα τέτοιο αναπάντεχο come-back, έστω και υπό τόσο δυσάρεστες συνθήκες. Τότε, ποιοι άλλοι; Μήπως το λεγόμενο πατριωτικό, φιλολαϊκό ΠαΣοΚ. Μα είναι και πάλι δυνατό οι παλιοί πατριώτες και φιλολαϊκοί του Κινήματος να πάνε να συναντήσουν σε ένα κόμμα πολιτικά πρόσωπα όπως οι Μπίστης, Ψαριανός, Μαργαρίτης, που κινούνται σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό περίγραμμα, καθώς και την Ρεπούση του γνωστού «συνωστισμού»; Δεν θα ήταν πιο φυσιολογικό για παράδειγμα, να κατευθυνθούν προς το Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά, ο οποίος ήταν βουλευτής ΠαΣοΚ, που πρώτος όρθωσε ανάστημα στο Μνημόνιο και μάλιστα, στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές της Αττικής, εμφάνισε μία αξιοσημείωτη δυναμική; Η ανάλυση γύρω από τα ποσοστά της Δημοκρατικής Αριστεράς παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία και πρακτικά, μόνο ως ένα δημοσκοπικό τείχος στην κίνηση ψήφων από το ΠαΣοΚ προς το Άρμα Πολιτών, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ μου μοιάζει. Υπάρχει βλέπετε και το προηγούμενο του Κινήματος Ελεύθερων Πολιτών στο χώρο της Κεντροδεξιάς, που αποτέλεσε ένα δημοσκοπικό δημιούργημα περιορισμένου χρόνου και άγνωστης πραγματικής απήχησης –εφόσον δεν έλαβε καν μέρος σε εκλογές.
Κλείνοντας θέλετε να προσθέσετε κάτι;
Με την απάτη του Χρηματιστηρίου, με φούσκες-μετοχές ανύπαρκτων ουσιαστικά εταιρειών με τα τεχνητά limit-up που διαφήμιζαν τα γνωστά παπαγαλάκια, κλέψανε τις οικονομίες του περισσότερου κόσμου. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες ένα σωρό υπερπολύτιμα αναπτυξιακά κονδύλια στράφηκαν σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις και μπήκαν σε ακόμη πιο συγκεκριμένες τσέπες. Τώρα, επιχειρείται συρρίκνωση του εισοδήματος του μικρομεσαίου στο minimum, ισοπέδωση της μεσαίας τάξης, φτωχοποίηση της κοινωνίας, κλοπή της ιδιόκτητης περιουσίας των πολιτών σε γη και κατοικίες καθώς και της περιουσίας που ανήκει στο Δημόσιο και δέσμευση και εκμετάλλευση των σκοπίμως αγνώστων σε μας μέχρι χθες, πηγών πλούτου της χώρας. Δεν ξέρω τι, ή ποιος, μπορεί να τα εμποδίσει όλα αυτά. Πάντως συνηθίζω προσωπικά να λέω σε φίλους, ότι μπορεί τα πρόβατα να αλληλοσπρώχνονται μεταξύ τους, αλλά μοιραία όλα καταλήγουν κάποια στιγμή στο μαχαίρι. Όμως αν ορμούσαν όλα μαζί εμπρός, τότε δεν θα 'μενε τίποτα όρθιο, με πρώτο τον χασάπη.
newstrap
