Σ’
αυτές τις πράγματι κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η χώρα, οφείλουμε
νηφάλια να σταθμίσουμε τα δεδομένα που διαμορφώνουν μια νέα
πραγματικότητα και με βάση αυτά να προσαρμόσουμε τις ανάγκες και τις
επιθυμίες μας. Αναμφίβολα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν εγκαίρως
είχαμε πράξει αυτά που καλούμαστε τώρα να αποδεχθούμε κάτω από σαφώς
δυσμενέστερες συνθήκες. Τα «αν» όμως ακυρώνουν τα «να» τα οποία
χρειάζεται αυτή η χώρα για να γυρίσει σελίδα και να κοιτάξει στο μέλλον.
Να προχωρήσει και να κοιτάξει μπροστά, όπως το απαιτεί η ιστορία της
και το έχει ανάγκη η γενιά που έρχεται να διορθώσει τα δικά μας λάθη.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτες που ρεαλιστικά
και με επίγνωση του εθνικού τους χρέους θα τραβήξουν μια κόκκινη γραμμή
από το παρελθόν, θα μιλήσουν με ειλικρίνεια και θάρρος στους πολίτες
για την επόμενη ημέρα και κυρίως θα δημιουργήσουν ένα νέο συλλογικό
όραμα το οποίο θα περικλείει εκτός των άλλων την περηφάνια και την
αξιοπρέπεια που ανέκαθεν συνόδευε στα δύσκολα τους Έλληνες. Από αυτό το
όραμα όμως δεν μπορεί να απουσιάζει το φιλότιμο, η φαντασία και η
δημιουργικότητα που μας έκαναν να ξεχωρίζουμε στις επιχειρήσεις και στο
εμπόριο. Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει να ξαναβρούμε το πείσμα που θα μας
κρατήσει «ζωντανούς».
Αυτό που μας κράτησε «ζωντανούς» μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Το
ίδιο πείσμα που μας «συντήρησε» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής
και μας κράτησε όρθιους μετά τον πόλεμο και την τραγωδία του εμφυλίου
πολέμου. Αυτό το πείσμα που μετά τη επτάχρονη δικτατορία δημιούργησε ένα
νέο πολιτικό πολιτισμό και μας έφθασε να περάσουμε το κατώφλι της ΕΟΚ
και να γίνουμε μέλη της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας. Αυτό το πείσμα
μαζί με την περηφάνια, το φιλότιμο, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα
χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε απ’ τη μιζέρια και την ανυποληψία στην
οποία έχουμε περιέλθει.
Να σφίξουμε τα δόντια και να δουλέψουμε για να ανακτήσουμε τη δύναμη
που απαιτούν οι δύσκολες μέρες που μας περιμένουν. Να μείνουμε ενωμένοι
ώστε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που θα
παρουσιασθούν. Και να σταματήσουμε μοιρολατρικά να θρηνούμε για όσα
έγιναν. Μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνο αν υπερβούμε τους εαυτούς μας
και γίνουμε εμείς το μέλλον που θέλουμε να φέρουμε για τα παιδιά μας. Η
Ελλάδα επέζησε και με χειρότερες καταστάσεις από το μνημόνιο. Κι αυτό
γιατί οι Έλληνες είχαν πίστη και όραμα. Αυτό είναι σήμερα το ζητούμενο.
Κι αυτό προϋποθέτει εμπνευσμένους πολιτικούς ηγέτες που θα μπουν μπροστά
και θα αναλάβουν υπεύθυνα και χωρίς κομματικούς λαϊκισμούς την
ανασυγκρότηση της χώρας. Να ακούσουμε αυτούς που μας δυσαρεστούν και να
κλείσουμε τ’ αυτιά μας σ’ αυτούς που μας παραπλανούν με υποσχέσεις.
Φθάνουμε στο τέλος και έχουμε μια-ίσως τη τελευταία- ευκαιρία για ένα
καινούριο ξεκίνημα.
