Πέμπτη
27/06/2013, η Αριστερή Πρωτοβουλία και ο σ. Γιώργος Παναγιωτακόπουλος
αποφάσισαν να διακόψουν «τους πολιτικούς
και οργανωτικούς δεσμούς με το σημερινό
ΠΑΣΟΚ της δεξιάς υποταγής και της νεοφιλελεύθερης αντίληψης και πρακτικής»...
Ο
σύντροφος Γιώργος και οι άλλοι σύντροφοι της Αριστερής Πρωτοβουλίας,
διαφωνούσαν ανοιχτά με τις πολιτικές επιλογές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που οδήγησαν στα
Μνημόνια και στις συγκυβερνήσεις Παπαδήμου-Σαμαρά. Μετά τα δραματικά γεγονότα
του Ιουνίου του 2011 που επέφεραν την μεθοδευμένη αποκαθήλωση του Γιώργου
Παπανδρέου και «αισίως» οδήγησαν στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου το Νοέμβριο του
ίδιου έτους, η Αριστερή Πρωτοβουλία ήταν η μόνη συγκροτημένη «τάση-ρεύμα» εντός
ΠΑ.ΣΟ.Κ. που διατηρούσε μία πολιτική διαδικασία διαλόγου στην βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Σε αρκετές απ’ αυτές συμμετείχα.
Τον
Δεκέμβριο του 2011, είχα πει σε μία από τις συναντήσεις διαλόγου της Αριστερής
Πρωτοβουλίας, πως, «το τέλος της μεταπολίτευσης είναι συνώνυμο του τέλους του
ΠΑ.ΣΟ.Κ.», γιατί αυτό που σηματοδοτεί την Μεταπολιτευτική Περίοδο είναι το
ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Μάλιστα, ήταν φανερό, ότι όσοι εντός ΠΑ.ΣΟ.Κ. αναφέρονταν στο
αναπόφευκτο «του τέλους της μεταπολίτευσης» δεν είχαν άγνοια ή ακόμη κι αν
είχαν «ήταν επικίνδυνοι» για την Παράταξη. Είτε «επιτηδευμένα» είτε «αφελώς»,
το τέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε δρομολογηθεί τόσο «εντός» όσο και «εκτός» ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Το «τέλος του ΠΑΣΟΚ» θα άνοιγε τον δρόμο προς το «Τέλος της Ιστορίας» και στην
Ελλάδα:
1)
με την δημιουργία μιας διευρυμένης ηγεμονικής Κεντροδεξιάς που με πρόσχημα την
σωτηρία της χώρας και τις «αναγκαίες και απαραίτητες» απορρυθμίσεις, θα
εφάρμοζε πιστά τις ανοησίες του φολκλόρ της παγκόσμιας συντηρητικής
παλινόρθωσης, που οδηγούν σε
2)
φτωχοποίηση των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (… «είναι προς το
συμφέρον του ίδιου του εργάτη», έλεγαν στον Villermé[1] οι
εργοδότες στα τέλη της δεκαετίας του 1830, «να πιέζεται συνεχώς από την ανάγκη,
γιατί τότε μόνο δεν θα δώσει στα παιδιά του το κακό παράδειγμα και η φτώχεια
του θ’ αποτελέσει εγγύηση καλής συμπεριφοράς»), σε
3)
απώλεια της εθνικής κυριαρχίας προάγγελο της διάλυσης των δομικών, θεσμικών και
συντακτικών στοιχείων του Φιλελεύθερου Έθνους-Κράτους, που οδηγεί
αναπόφευκτα σε
4)
διάλυση του Κοινωνικού Κράτους και αντικατάστασή του από «στοχευμένη»
Φιλανθρωπία, σε κατακερματισμό, ενοχοποίηση και απαξίωση των κοινωνικών, συλλογικών, δυνάμεων και στην
κυριαρχία της «χωρίς σύνορα» Επιχειρηματικής Κουλτούρας (μόνιμο στοιχείο της
προπαγάνδας των ΜΜΕ)
Την
ίδια περίοδο (Δεκέμβριος του 2011),σε ένα κείμενο-γνώμη που δημοσιεύτηκε στο
προτελευταίο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (« Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ;» του
Τ. Παππά), έγραφα πως η Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορεί και δεν πρέπει «ν’
αποδράσει από το ραντεβού της με την Ιστορία». Με απλά λόγια, έπρεπε να κριθεί
από τον Λαό και μετά να δρομολογηθεί μία πορεία Αναγέννησης της Παράταξης
σύμφωνα με τα νέα εθνικά και παγκόσμια δεδομένα (ήταν η μόνη ευκαιρία ν’
απεγκλωβιστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τον συντηρητικό δογματισμό των μνημονίων ή αν
αυτό δεν συνέβαινε ν’ απεγκλωβιστούν συγκροτημένα όλες οι δυνάμεις του
Δημοκρατικού Σοσιαλισμού που βρίσκονταν εντός αυτού). Όπως είναι γνωστό,
επικράτησε η άποψη πως η αλλαγή ηγεσίας θα λειτουργούσε «λυτρωτικά-σωτήρια» για
το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και θα του έδινε την «ώθηση» ώστε να ανακάμψει. Ήταν μία τραγική
απόφαση που οδήγησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε μεγαλύτερες περιπέτειες. Πρώτον, γιατί,
άφηνε πολλά αναπάντητα ερωτήματα στον κόσμο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τους πραγματικούς
λόγους που οδήγησαν στην αλλαγή ηγεσίας, επιπλέον, επειδή εγκλώβιζε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
στην «υπεύθυνη και μοναδική»
Πολιτική
του Μνημονίου, δηλαδή, στις Νεοσυντηρητικές Δοξασίες. Τελικά, επέφερε μία
«άτακτη» έξοδο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. των δυνάμεων που το στήριζαν παραδοσιακά (που
«καταγγέλθηκαν» από το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως «τυχοδιωκτικές», ένα από τα πολλά
«παράδοξα» της εποχής μας) και οι οποίες κατευθύνθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επί το
πλείστον, χωρίς να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις συγκρότησης ενός μετώπου,
μιας νέας Εθνικής Λαϊκής Ενότητας (ΕΛΕ εφεξής), που θα έβαζε «φρένο» στον
σχεδιασμό των νεοσυντηρητικών. Η αλλαγή ηγεσίας δεν χρησιμοποιήθηκε ως
«εφαλτήριο για την ανάταση», αλλά, παρείχε το «αναγκαίο άλλοθι» πως «δεν φταίνε
οι πολιτικές επιλογές αλλά τα πρόσωπα που τις εκτελούν» και επιπλέον, με αφορμή
τις επικείμενες εκλογές, θα έπρεπε να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στη νέα ηγεσία
ώστε να προχωρήσει στην Ανασυγκρότηση της Παράταξης. Το πρώτο, τα πρόσωπα και η
ικανότητα διαχείρισης, αποδείχθηκε καλοστημένη απάτη (παρά τις φιλότιμες
προσπάθειες του ιερατείου του νεοσυντηρητισμού να καλύψει την προδιαγεγραμμένη
αποτυχία των μνημονίων πίσω από τα πρόσωπα π.χ. τον ΓΑΠ), το δεύτερο, ο
«απαραίτητος χρόνος», δεν λειτούργησε υπέρ της Ανασυγκρότησης αλλά μάλλον
αγκίστρωσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο «όραμα» της μεγάλης Κεντροδεξιάς.
Πριν
τις εκλογές, στη Συνδιάσκεψη (Μάρτιος 2012) ανακήρυξης υποψηφίων για την
Προεδρία, αμέσως μετά την λήξη της και με δεδομένες τις εισηγήσεις της ηγεσίας,
είχα προτείνει στον σ. Γιώργο Παναγιωτακόπουλο (παρουσία κι άλλων στελεχών της
Αριστερής Πρωτοβουλίας) την αποχώρησή μας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δηλαδή την
οργανωτική και πολιτική μας αυτονομία στα πλαίσια της Αριστερής Πρωτοβουλίας.
Μία «τάση-ρεύμα» που θα λειτουργούσε ως «αυθεντικός φορέας των Αρχών και Αξιών
της» και θα είχε την απαραίτητη αυτονομία ώστε να μην «παρερμηνεύονται» οι προφανείς διαφωνίες της. Επιπλέον, θα ενημέρωνε,
«απελευθερωμένη» όπως θα ήταν, τους Πολίτες για τα πραγματικά δρώμενα και
δεδομένα και για την αναγκαιότητα μιας νέας ΕΛΕ. Η συγκυρία (νέα ηγεσία,
εθνικές εκλογές) σίγουρα δεν ήταν κατάλληλη. Θα παρερμηνεύονταν ως κίνηση (π.χ.
θα «πνίγονταν» σε μία ανούσια
προσωπολαγνεία) και θα οδηγούσε σε
αντίθετα αποτελέσματα (άλλωστε η «πολιτική για να είναι αυθεντική πρέπει να
έχει σχέση με την συγκυρία», όπως επισήμανε ο Ανδρέας).
Το
αν θ’ αποδειχθεί η σημερινή κίνηση της Αριστερής Πρωτοβουλίας
«λυτρωτική-σωτήρια», για την Δημοκρατική Παράταξη και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεν το
γνωρίζω. Το εύχομαι όμως. Πολλοί ρωτούν «γιατί τώρα» αυτή η κίνηση, από
ανθρώπους που διαφωνούσαν εδώ και καιρό (ακόμη κι από την εποχή του
Εκσυγχρονισμού). Γιατί τώρα δεν έχει να κρύψει κανείς τίποτε. Είναι όλα φανερά.
Και οι προθέσεις και οι πράξεις και τα αποτελέσματα. Γιατί τώρα και ο πλέον
συναισθηματικός έχει πειστεί για το αναγκαίο και απαραίτητο του
επαναπροσδιορισμού των στρατηγικών επιλογών της Παράταξης, με πρωταρχικό ζήτημα
την ανασυγκρότησή της και στόχο-σκοπό την μέγιστη χρησιμότητά της για την
Ελληνική Κοινωνία.
Δεν
αρκούν οι επισημάνσεις, οι υπενθυμίσεις, οι διαφωνίες, οι συναισθηματισμοί.
Απαιτείται δράση. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από Προοδευτική Διακυβέρνηση ώστε να
αναχαιτιστεί η παλινδρόμηση της Ελληνικής Κοινωνίας προς την προ-φιλελεύθερη
καπιταλιστική περίοδο. Έχει ανάγκη από μία Δημοκρατική Παράταξη που θα δώσει κι
αυτή την μάχη για τους μη Προνομιούχους, για την Κοινωνία της Δικαιοσύνης, της
Ανθρωπιάς, της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων, της Απελευθέρωσης του Ανθρώπου.
Σύμφωνα με όσα ανέφερα, αισθάνομαι την ηθική, πολιτική και συναισθηματική
υποχρέωση να στηρίξω αυτή την προσπάθεια που αναλαμβάνει η Αριστερή Πρωτοβουλία
και ο σ. Γιώργος Παναγιωτακόπουλος.
… το ΠΑΣΟΚ είναι καταδικασμένο αλλά και
ευλογημένο ταυτόχρονα ή να είναι τοποθετημένο στον προοδευτικό χώρο ή να μην
υπάρχει.
Αυτή είναι η μοίρα μας.
Αυτή είναι η ιστορία μας.
Αυτή είναι η προοπτική μας.
Γιώργος
Παναγιωτακόπουλος, 01/12/2012
ΡΟΥΣΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ
Πρ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΝΕ ΠΑΣΟΚ ΚΟΖΑΝΗΣ
