Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Το άρθρο αυτό ισχύει και μετά τις χθεσινές εκλογές. Και επανέρχομαι με μερικές παρεμβάσεις:
Όταν η πατρίδα κινδυνεύει, όταν βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα διλήμματα, όταν έχει γονατίσει και αγωνίζεται να ξανασταθεί στα πόδια της, η ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν καθίσταται περισσότερο αναγκαία από κάθε άλλη φορά.
Μπροστά σε μια τέτοια ιστορική στιγμή βρισκόμαστε σήμερα. Και η αναδρομή χρήσιμη, μια και είναι γνωστό πως λαοί που δεν γνωρίζουν την Ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν.
Αντιγράφω από το μυθιστόρημα (ένα ακόμη εξαιρετικό μυθιστόρημα) του Θοδωρή Παπαθεοδώρου «Ζωές του Φθινοπώρου» (Εκδόσεις Ψυχογιός):
«Στις εκλογές του 1885 ο Τρικούπης καταψηφίστηκε και τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο Δηλιγιάννης που είχε υποσχεθεί να καταργήσει διαμιάς όλους τους φόρους. Μην μπορώντας να εφαρμόσει τις υποσχέσεις του, προσπάθησε να στρέψει την προσοχή στα εθνικά θέματα, και τον Σεπτέμβριο του 1885 κήρυξε τη χώρα σε επιστράτευση και πολεμική ετοιμότητα. Η δαπανηρή αυτή ετοιμότητα κράτησε οκτώ ολόκληρους μήνες, χωρίς να προχωρά ούτε σε πολεμική δράση ούτε σε αποκλιμάκωση. Με αυτόν τον κωμικοτραγικό «Ειρηνοπόλεμο» του τυχοδιώκτη Δηλιγιάννη η χώρα εξευτελίστηκε και το χρέος από 400 εκατομμύρια ανέβηκε σε 533 σε μόλις λίγους μήνες. Οχτώ χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1893, επήλθε μοιραία η Χρεοκοπία. Ο Τρικούπης προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή να την αποφύγει, αλλά οι χειρισμοί του δυναμιτίστηκαν από τον βασιλιά Γεώργιο Α΄ ο οποίος υποκινήθηκε από τις λαϊκές μάζες, τις οποίες ξεσήκωνε σε διαδηλώσεις ο Δηλιγιάννης, και από άθλια κερδοσκοπικά παιχνίδια Αθηναίων κεφαλαιοκρατών, με επικεφαλής τον φίλο του Γεωργίου και μετέπειτα εθνικό ευεργέτη Ανδρέα Συγγρό. Παρά τη χρεοκοπία, όμως, ο Δηλιγιάννης – που μετά την πτώχευση διαδέχθηκε τον Τρικούπη – συνέχισε την εκτός τόπου και χρόνου οικονομική πολιτική του, οργανώνοντας μάλιστα τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες και σπαταλώντας τα έσχατα οικονομικά αποθέματα του κράτους. Ο επόμενος χρόνος ήταν ο πλέον τραγικός κι’ έμεινε στην Ιστορία σαν «Μαύρο ΄97». Στις 6 Απριλίου 1897, ο φανφαρόνος Δηλιγιάννης κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία. Μέσα σε 30 μέρες οι Τούρκοι έφθασαν έξω από τη Λαμία κι εάν δεν επενέβαιναν οι Μεγάλες Δυνάμεις, ο τουρκικός στρατός θα έφθανε μέχρι την Αθήνα. Ο Δηλιγιάννης παραιτήθηκε και η Ελλάδα κατέβαλε υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις 4 εκατομμυρίων λιρών στην Τουρκία για να μην χάσει τη Θεσσαλία. Αυτό είχε ως συνέπεια να εκχωρήσει πλήρως και ολοκληρωτικά πολλές πηγές δημοσίων εσόδων στους πιστωτές της και να δημιουργηθούν μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, στο αλάτι, στο πετρέλαιο, στον καπνό, στα σπίρτα και στα τραπουλόχαρτα, που θα διατηρούνταν μέχρι το 1981! Έτσι, η χώρα πλήρωσε δεκάδες φορές πιο ακριβά τις κορόνες και τους τυχοδιωκτισμούς του Δηλιγιάννη, καθώς και την ασυδοσία των ντόπιων κεφαλαίων, που κερδοσκόπησαν ασύστολα σε βάρος της ίδιας της πατρίδας τους».
Χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο;
Χρειάζεται να δείξουμε ποιοι είναι οι σύγχρονοι Δηλιγιάννηδες; Αυτοί που υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες, κέρδισαν τις εκλογές και οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή;
Χρειάζεται να πούμε ποιος είναι ο σημερινός «Ειρηνοπόλεμος»;
Αυτόν δεν παρακολουθήσαμε όλον αυτόν τον καιρό, με τον κ. Τσίπρα να ξιφουλκεί δήθεν κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα δικά του έργα και βάζοντας τον εταίρο του να πετάει λάσπη;
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία και την έλαβε.
Το ίδιο έκανε ξανά και ξανά ο Δηλιγιάννης στα χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ του 1885 και του «μαύρου» 1897…
