Στο UNFOLLOW 45:
«Η προδιαγεγραμμένη συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Από το μνημόνιο στις Σκουριές: Είναι προεκλογικό πυροτέχνημα η απόφαση Σκουρλέτη;», ρεπορτάζ τηςΜαρινίκης Αλεβιζοπούλου...
«Για την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου
«Η “Λαϊκή Ενότητα” και οι προκλήσεις της», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου και του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
«Για ένα στεφάνι αγκάθινο», άρθρο του Ευτύχη Βαρδουλάκη
«Ασυμβίβαστη η φιλολαϊκή πολιτική με το μνημόνιο», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη
«Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ;», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου
«Η διάψευση της “αριστερής διακυβέρνησης” και τα κινήματα των από τα κάτω», άρθρο του Νίκου Κατσιαούνη
«Οι πρόσφυγες και ο ύπνος της ελληνικής κυβέρνησης», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηγεωργίου
«Το σημείο μηδέν της Ευρωπαϊκής Ένωσης», άρθρο της Χριστίνας Ψαρρά
«Το χάος που έσπειρε η Δύση», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου
Τα θέματα του UNFOLLOW 45 στο κύριο σώμα, αναλυτικά:
«Για την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Μπορούμε να δούμε τις κατηγορίες για «προδοσία» όχι ως ηθικολογία, αλλά ως αντικειμενικές στρατηγικές αποτιμήσεις: «προδοσία» με την έννοια της καταλυτικής εκείνης κίνησης, που απολήγει στον εγκλωβισμό και στην εξουδετέρωση μιας δύναμης και που δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική παρά μόνο αν έρθει με φίλιο περίβλημα, αν είναι «από μέσα»…
«Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ;», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι ο σχεδόν βέβαιος νικητής των ερχόμενων εκλογών, το κόστος όμως που καλείται να πληρώσει είναι μεγάλο. Μιλάμε για το τέλος ενός μεγαλύτερου πολιτικού εγχειρήματος, για την αντικατάσταση ενός ενθουσιασμού με μια γενικευμένη μελαγχολία. Θα μπορούσε, αυτή τουλάχιστον, να φέρει μια κριτική αναδιοργάνωση;
«Για ένα στεφάνι αγκάθινο», άρθρο του Ευτύχη Βαρδουλάκη. Η πολιτική ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ των κομμάτων που υπερψήφισαν το νέο μνημόνιο μοιάζει δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το πραγματικό διακύβευμα. Από την άλλη, η κρίση δεν έχει τελειώσει, γι” αυτό και είναι αφελές να οραματίζεται κανείς συνθήκες απόλυτης και μακροχρόνιας πολιτικής ηγεμονίας…
«Η διάψευση της “αριστερής διακυβέρνησης” και τα κινήματα των από τα κάτω», άρθρο του Νίκου Κατσιαούνη. Ο ερχομός του Συριζα στην εξουσία προκάλεσε ένα αναμφισβήτητο μούδιασμα και στα κοινωνικά κινήματα. Η χρόνια πρόσδεσή τους στην απλή αντιπαράθεση με τον κυρίαρχο λόγο χωρίς τη δημιουργία προτάσεων παρά και ενάντια σε αυτόν, οδηγεί στο σημείο, τώρα που ο κυρίαρχος λόγος δέχεται ισχυρούς τριγμούς, να καταρρέει και ο λόγος των κινημάτων που τον αντιμάχονται. Τώρα που ο βασιλιάς είναι γυμνός, αποκαλύπτει και τη γύμνια των αντιπάλων του…
«Τυπολατρίας εγκώμιον», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη. Αυτό που παρουσιάστηκε ως θεσμολαγνεία δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά μια ορισμένη αντίσταση σε αλλεπάλληλα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και μια υπονόμευση της δημοκρατικής διαδικασίας.
«Στο φορτηγό δεν έχει κοτόπουλα», άρθρο του Old Boy. Όλους τους μήνες των διαπραγματεύσεων ακούγαμε να επαναλαμβάνεται μονότονα πως πρέπει να συγκεραστεί από τη μία η λαϊκή βούληση, και από την άλλη οι ανειλημμένες υποχρεώσεις της χώρας. Αντί για συγκερασμός, επήλθε συνθηκολόγηση. Ό,τι κι αν λέει η λαϊκή βούληση, άπαξ και δεν βγαίνεις οικονομικά, θα κάνεις ό,τι σου λέμε εμείς…
«Στου Λουμίδη βέβαια», άρθρο του Λεωνίδα Ζενάκου. Η ζωή του Κώστα Γαλανόπουλου ήταν σαν τις ιστορικές εποχές: δεν είχε μόνο μέση περίοδο, την ευδόκιμη σταδιοδρομία του στη δημοσιογραφία. Είχε επίσης πρώιμη φάση, όπως είχε, δυστυχώς, και ύστερη. Τα σπαράγματα τούτα προσωπικών αναμνήσεων από τα ακραία κεφάλαια της πορείας τού σπάνιου αυτού ανθρώπου φωτίζουν μερικές λιγότερο γνωστές πτυχές της ανεπανάληπτης προσωπικότητάς του, αλλά και καθιστούν για πολλούς τον χαμό του ακόμη πικρότερον.
«Η προδιαγεγραμμένη συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Ξετυλίγοντας το κουβάρι της πρωτοφανούς μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλων των κινήσεων που προηγήθηκαν και των προσώπων που επελέγησαν, φτάνει κανείς στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τη λογική κατάληξη ενός οργανωμένου σχεδίου του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του, που βαφτίστηκε για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους «εξάμηνη σκληρή διαπραγμάτευση»…
«Η “Λαϊκή Ενότητα” και οι προκλήσεις της», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου και του Γεράσιμου Λιβιτσάνου. Η πρωτοβουλία συγκρότησης του κόμματος της «Λαϊκής Ενότητας», από στελέχη που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, και η δηλωμένη πρόθεση τους να μετατραπεί το νέο κόμμα σε ένα «πλατύ μέτωπο» συσπείρωσης ευρύτερων αντιμνημονιακών, ριζοσπαστικών, αριστερών, δημοκρατικών δυνάμεων, μπορεί να θέσει τις βάσεις για να έρθει και πάλι στο προσκήνιο η κοινωνία, μετά το σοκ που προκάλεσε η απότομη εναλλαγή από το ΟΧΙ στην ταπείνωση. Ωστόσο, ιστορικά, η αποτυχία ή η επιτυχία στις απόπειρες οικοδόμησης κάθε μορφής λαϊκών μετώπων, κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη δυνατότητα που έδιναν οι εμπνευστές τους στον λαό να γίνει ο πραγματικός πρωταγωνιστής στη συγκρότηση και τη λειτουργία τους.
«Ασυμβίβαστη η φιλολαϊκή πολιτική με το μνημόνιο», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Σε περιβάλλον φορολογικής καταιγίδας και ανηλεών περικοπών, όπως συγκεφαλαιώνεται στο στόχο δημοσιονομικής προσαρμογής ύψους 7 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2016, και ενόψει των νέων τριμηνιαίων εκβιασμών της τρόικας για την καταβολή της κάθε δόσης, πού να βρεθούν πόροι για να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική; Ο ΣΥΡΙΖΑ, κοινώς, κοροϊδεύει τον κόσμο για να εξασφαλίσει την εκλογική νίκη…
«Europa Uber Alles», ρεπορτάζ του Αδάμ Γιαννίκου. Η Γερμανία έχει καταφέρει να ισορροπήσει την παρουσία της στην Ευρώπη με τρόπο μοναδικό. Το καλοκαίρι οι Γερμανοί τουρίστες κατακλύζουν τις παραλίες του ευρωπαϊκού Νότου και το χειμώνα οι Γερμανοί γραφειοκράτες κατακλύζουν τους διαδρόμους των Βρυξελλών. Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη παραμένει αντιμέτωπη με το διαχρονικότερο και σημαντικότερο ερώτημα της ιστορίας της: ποιος έχει το πάνω χέρι στη Γηραιά Ήπειρο;
«Από το μνημόνιο στις Σκουριές: Είναι προεκλογικό πυροτέχνημα η απόφαση Σκουρλέτη;», ρεπορτάζ τηςΜαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Λίγες ημέρες μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, ο Πάνος Σκουρλέτης, που αντικατέστησε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο υπουργείο Περιβάλλοντος, ανακάλεσε τις εγκρίσεις των τεχνικών μελετών της «Eldorado Gold – Ελληνικός Χρυσός» σε Σκουριές και Ολυμπιάδα. Η εταιρεία απάντησε βγάζοντας σε διαθεσιμότητα τους μεταλλωρύχους, οι οποίοι με τη σειρά τους κλείστηκαν στις στοές, ζητώντας από το υπουργείο να αναστείλει την απόφασή του. Παρότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ κάνουν λόγο για έναν ΣΥΡΙΖΑ που διώχνει τις επενδύσεις, η απόφαση Σκουρλέτη εκλήφθηκε από πολλούς ως ένα προεκλογικό πυροτέχνημα. Από την άλλη, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένουν στο κόμμα, παρά τη μνημονιακή στροφή, ομνύουν στο όνομα του πρώην υπουργού και κρίνουν τον προκάτοχό του ως αναποτελεσματικό. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Ποια η θέση του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά και ποιος ο ρόλος του πρώην γραμματέα της κυβέρνησης Σπύρου Σαγιά;
«Η χρεοκοπία των ελίτ ΙΙ Γενεαλογία μιας διανόησης του ευρώ», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και τουΓιάννη- Ορέστη Παπαδημητρίου. Αναζητώντας την καταγωγή των σημερινών «ευρωπαϊστών» ταγών, δεν θα μπορούσε κανείς να μη σταθεί στη συνάντηση της αριστερής μεταπολιτευτικής διανόησης με τον σημιτικό εκσυγχρονισμό, που, υπό τη διαλυτική επίδραση της κρίσης, κατέληξε σε ένα νέο, ιδεολογικά ρευστό, σώμα οργανικών διανοουμένων, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο οξύμωρο «ο νεοφιλελεύθερος ρηγάς».
«Το Sense8 και η ατελής ριζοσπαστικότητα της ποπ κουλτούρας», άρθρο του Χρήστου Τριανταφύλλου. Δεν είναι το ζητούμενο εδώ να «μορφωθούν οι μάζες» μέσω άρτου και θεαμάτων, όπως θα ήθελε μια ελιτιστική αντίληψη. Αντίθετα, πρόκειται για τη χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων και για την οικειοποίηση του ποπ στοιχείου προς όφελος μιας εκ του αποτελέσματος ριζοσπαστικής, δηλαδή κατεξοχήν μαζικής και λαϊκής –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– πολιτιστικής παραγωγής.
