Οι “κωλοτούμπες” (σικ). Αυτοί που επιδιώκουν να έχουν ρόλο, θέση και αξιοποίηση, ώστε να… περνούν από το ταμείο, με όλες τις καταστάσεις και όλα τα πρόσωπα. Χωρίς να νοιάζονται καθόλου για τη χλεύη που προκαλούν. Είναι επαγγελματίες. Της κωλοτούμπας.
Μετά τη θριαμβευτική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, την 10η Ιανουαρίου, ξαφνικά όλοι έγιναν “μητσοτακικοί” την επομένη. Αν η καταμέτρηση των ψήφων των εκλογών της Κυριακής γινόταν τη Δευτέρα, 11η Ιανουαρίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να… καταγγείλει νοθεία, μιας και οι υποστηρικτές του, ή μάλλον, εκείνοι οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη που έσπευσαν στο πλευρό του, άγγιζαν το ποσοστό του 80% (τουλάχιστον).
Για την… ενότητα φυσικά. Αυτό λένε. Κάθε μεγάλο έγκλημα άλλωστε, κρύφτηκε πίσω από τον μανδύα μιας μεγάλης και σεβαστής ιδέας. Ποιός δεν θέλει την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας, του τελευταίου μεγάλου αστικού κόμματος που επέζησε στην Ελλάδα του λαϊκισμού;
Φυσικά και πρέπει να τη θέλουν όλοι την ενότητα. Μόνο που… όσοι επώνυμοι, βουλευτές και στελέχη, έσπευσαν να φωτογραφίζονται με πάθος με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους ανθρώπους του, και να ομιλούν διθυραμβικά για τον νέο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, δεν το έκαναν επειδή επιδιώκουν την ενότητα του κόμματος.
Το έκαναν επειδή επιδιώκουν μια θεσούλα. Ένα αξίωμα. Μια αξιοποίηση. Και η εικόνα είναι θλιβερή. Αποκρουστική. Είναι μια φωτογραφία ταυτότητας των λόγων που οδήγησαν την πλατιά κοινωνική πλειοψηφία σε αποστασιοποίηση και ανάθεμα προς την πολιτική. Πολύ περισσότερο, οδήγησαν σε αποσταστιοποίηση την κοινωνική βάση της Κεντροδεξιάς, που ούτε καν προσήλθε για να ψηφίσει στις εκλογές της 10ης Ιανουαρίου.
Το ακόμη πιο τραγικό για όλους αυτούς τους θλιβερούς που έσπευσαν ουσιαστικά να… κοροϊδέψουν μπροστά του τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι ότι θα βρίσκεται πάντοτε ένας… Θόδωρος Σκυλακάκης για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Ένας Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Ένας Πέτρος Μαντούβαλος. Μια Μιράντα Ξαφά. Για να μην πάμε στο ΠΑΣΟΚ.
Ξέρετε, το “‘ολον ΠΑΣΟΚ”. Του Βενιζέλου.
