Σήμερα πέρασε ένας μήνας
ή για να είμαι ακριβής 31 ημέρες.
Τριάντα μία ημέρες που δεν είσαι πια εδώ, τριάντα μια ημέρες που δεν ακούω την φωνή σου στο σπίτι, που δεν
είσαι ξύπνιος να με περιμένεις να γυρίσω το βράδυ, που δεν ακούω το ρολόι σου
να χτυπάει στο χέρι σου για να μου πείς ότι άργησα ή ότι πρέπει να πάμε για
ύπνο. Τριάντα μία ημέρες που δεν
γίνονται πλέον αναρτήσεις στο πολυαγαπημένο σου blog! Σήμερα λοιπόν θα σε έκανα πολύ
περήφανο, θα ήσουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης… σήμερα μπαμπά μου είναι
η πρώτη ημέρα λειτουργίας του μαγαζιού στον όνομα μου. Η ημέρα που με τόσο άγχος
περίμενες. Τα καταφέραμε μπαμπά! Που είσαι να το γιορτάσουμε; Μου λείπεις πολύ!
Μην στεναχωριέσαι μπαμπά μου για τίποτα, να γελάς από κει επάνω και εγώ δεν θα
αφήσω κανέναν κόπο σου να χαθεί. Θα συνεχίσει να λειτουργεί το blog σου,
υπό την επίβλεψη μου, ο πάγκος μας θα συνεχίσει με τον Γιώργο και την μαμά και
το μαγαζί μας το μεγάλο σου άγχος θα συνεχίσει με εμένα! Τίποτα δεν θα αφήσω
μπαμπάκα μου να πάει χαμένο, υπόσχομαι! Σ’αγαπώ πολύ μπαμπά, να γελάς από κει
επάνω και ελπίζω κάθε μέρα της ζωής μου να σε κάνω περήφανο…
