Ένας μάχιμος αξιωματικός της αεροπορίας μου έλεγε πριν λίγες ημέρες ότι στη μονάδα τους, που αποτελείται από 70 άτομα, βάζουν ο καθένας 2 ευρώ το μήνα για να αγοράσουν καθαριστικά για τις τουαλέτες και άλλα είδη υγιεινής αφού η υπηρεσία δεν τους τα παρέχει.
Ένας εκπαιδευτικός σε σχολείο της επαρχίας μου έλεγε αγοράζει ο ίδιος, με δικά του λεφτά τις φωτοτυπίες που μοιράζει στους μαθητές.
Πρόσφατα σε ένα νοσοκομείο, ασθενής ζήτησε από τη νοσοκόμα κάποιο αναλγητικό και η νοσοκόμα απόλυτα φυσιολογικά απάντησε: Δυστυχώς έχουμε μόνο δύο διαφορετικά, αν θέλετε αγοράστε εσείς να μας δώσετε και εμάς να το έχουμε.
Είναι τρία μόνο από τα δεκάδες παραδείγματα για το πώς λειτουργούν κρίσιμοι τομείς για τη χώρα, ο στρατός, η υγεία και η εκπαίδευση. Στην εποχή του Μνημονίου και των περικοπών, θεωρούν κάποιοι ότι είναι αυτονόητο αξιωματικοί του στρατού να κάνουν έρανο για να έχουν καθαρές τουαλέτες.
Κάποιοι καρεκλοκένταυροι πολιτικοί που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους θεωρούν αυτονόητο οι δάσκαλοι των παιδιών μας να γίνονται ζήτουλες για να αγοράζουν φωτοτυπίες και γραφική ύλη, την ίδια στιγμή που οι περικοπές τους έχουν τσακίσει σε οικογενειακό επίπεδο.
Ορισμένοι βολεμένοι με τεράστιους μισθούς πιστεύουν ότι είναι ορθό να φέρνουν οι ασθενείς τα φάρμακα στα νοσοκομεία διότι αυτά δεν έχουν τα στοιχειώδη.
Θα πει κάποιος που θέλει να… νοικοκυρευτούν τα οικονομικά της χώρας: Να σταματήσουν οι σπατάλες, να μπει τάξη στις δημόσιες δαπάνες, ή δεν υπάρχουν λεφτά.
Να βρεθούν τα λεφτά άθλιοι, για τόσο κρίσιμα θέματα. Δε μπορεί να δημιουργούνται επιτροπές και σύμβουλοι, να γίνονται προσλήψεις χωρίς ελέγχους κι από την άλλη να μην υπάρχουν τα στοιχειώδη για το στρατό, για τα παιδιά μας, για τους ασθενείς στα δεκάδες νοσοκομεία.
Αν αυτό που βλέπουμε τώρα είναι μια προβολή στο μέλλον τότε καλύτερα να μην ξημερώσει αυτό το μέλλον. Και καλά θα κάνουν οι υπεύθυνοι να τσακιστούν να βρουν κονδύλια για τους κρίσιμους τομείς αυτής της χώρας.
