Ίσως φταίει το… φεγγάρι της κρίσης, από την οποία ακόμη να καταφέρουμε να βγούμε. Ίσως πάλι, φταίει η ιστορική ανοησία που χαρακτηρίζει εκείνους που έπαιζαν ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας στη χώρα, πατώντας στην αδιαφοριά της “μεγάλης πλειοψηφίας” των πολιτών, και συγχέοντάς το με δική τους αποτελεσματικότητα.
Το τελευταίο διάστημα, η ελληνική κοινωνία που....
πνίγεται στους φόρους, βλέπει μια απρόσμενη και αναίτια… λαγνεία για τη Μοναρχία. Αφιερώματα, και μάλιστα από εκδοτικά Συγκροτήματα που υποτίθεται ότι εκφράζουν τη (λεγόμενη) Δημοκρατική Παράταξη, εκπομπές, άρθρα, μια προνομιακή παρουσίαση των θέσεων του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, στην κατεύθυνση του να… ξαναγραφτεί η Ιστορία. Με φιλοβασιλικό αποτύπωμα φυσικά.
Πριν από μερικές μέρες, ο Γιάννης Καψής, με μακρά διαδρομή δημοκρατικών αγώνων και φυσική απέχθεια για τη Μοναρχία, είχε τολμήσει να μιλήσει εξόχως αποκαλυπτικά για μια παράλληλη πτυχή του “σχεδίου”. Αυτή που στοχεύει στη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας, μέσω της υποψηφιότητας του φιλοβασιλικού Απόστολου Τζιτζικώστα, τον ρόλο του Ανδρέα Παπαμιμίκου, campaign manager του Τζιτζικώστα σύμφωνα με τον Άδωνη Γεωργιάδη, και “μοιραίου προσώπου” για τις εκλογές ανάδειξης νέας ηγεσίας, και των ακραίων φωνών τύπου Τάκη Μπαλτάκου (και… σιωπηρώς Μάκη Βορίδη).
Σαν… πολλά δεν μαζεύονται σιγά-σιγά; Και ειλικρινά, στην εποχή των social media, όπου σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό, πόσο μάλλον… ασχολίαστο, ποιοί αφελείς πιστεύουν ότι μπορούν να μας επιστρέψουν στην εποχή των… μεγαλειότατων;
